Een dag bij de tienermoeders in Mchini
Blijf op de hoogte en volg Jorinde
07 November 2015 | Zambia, Chipata
Ik kijk mijn spiegelbeeld aan en zucht. Terwijl ik een pluk haar uit mijn gezicht wrijf, mijn eye-liner vlug bijwerk en mijn haar in een knip wring denk ik: veel beter wordt het vandaag niet.
Ik ben moe. De wallen zijn tot onder mijn neus zichtbaar. Een hele nacht liggen woelen en draaien is niet bevordelijk voor mijn gelaatsuitdrukking.
Ik laat mijn schouders hangen. Het is niet anders, ik moet het er maar mee doen.
Ik trek gauw mijn nieuwe jurk aan die ik gisteren heb gekocht en werk een stuk weg onder de rand van mijn bh. Iets wat ik van mama heb geërfd; ik ben te klein en pas hierdoor vaak geen lange jurken. Gelukkig heb ik ook mijn creativiteit van haar meegekregen en frommel ik gewoon de helft onder mijn bh.
Slippers aan en gaan.
Terwijl we in de open laadbak zitten, sla ik mijn armen om mijn knieën en sluit ik mijn ogen voor het opkomende rode zand.
Vandaag gaan we de groep tienermoeders in Mchini ontmoeten en ik ben best wel zenuwachtig. Ik hoop dat ze op komen dagen en dat het een succesvolle bijeenkomst wordt.
Als we bij de kerk in Mchini aankomen, zie ik al een aantal meiden op ons wachten. Ik klim over de rand van de laadbak heen, terwijl ik mijn jurk vasthoud. Ik ben ondertussen redelijk gewend geraakt aan de laadbak en ook aan hoe ik eruit moet klimmen.
We lopen op de meiden af en geven ze een hand. 'Muli bwandji'? 'Bweno, muli bwandji'? 'Bweno, zikomo'. (Voor de niet-Zambianen onder ons: 'Hello, how are you'? 'I'm fine and you'? 'Fine, thank you'.)
De meiden maken gauw het lokaal schoon, terwijl wij even bij the Father naar binnenstappen om ons gezicht te laten zien.
Als ze klaar zijn met schoonmaken, lopen ook wij naar binnen. Ondertussen is de groep verdubbeld en zitten er zo'n 20 vrouwen.
Terwijl ik mijzelf hoor denken: als het er maar niet meer worden, komen er nog 10 vrouwen binnen lopen.
Oh, oh. Hoe gaan we dit nu oplossen?! We laten onze creativiteit de vrije loop.
Terwijl iedereen zich voorstelt, overleggen wij ondertussen heel zacht met elkaar dat we de groep moeten opsplitsen om onze lessen tot een succes te kunnen maken.
Nadat we ons hebben voorgesteld, stellen we dit idee voor aan Make en Mulikita. Ze knikken en Mulikita antwoordt: 'The teenage mothers with eachother and the sex workers also'.
We kijken elkaar aan en glimlachen. Zijn het niet alleen tienermoeders dan?
Blijkbaar hebben ze ook de sex workers uit Mchini erbij betrokken en wij vinden dit prima. Er wordt hier in Zambia veel van onze flexibiliteit verwacht en laten wij hier nou juist heel goed in zijn, haha!
Amber en Iris geven eerst hun HIV-les aan de sex workers, terwijl Mara, Lisa en ik naar buiten lopen met de tienermoeders.
We hebben een plekje in de zon gevonden en we leggen onze chitenge's op de grond. Zo worden onze kleren niet rood van het zand en krijgen we niet zo'n houte kont. Al met al hebben we nog geen Zambiaanse billen gecreëert hier, ookal zouden we dat maar wat graag willen.
Ik leg de tienermoeders in het Engels uit, dat ze een tekening moeten maken van hun droom. 'How would your situation be, if you wake up in the morning and your situation would be different'? 'What is your goal in life'?
Mulikita vertaalt mijn uitleg in het Chichewa en de meiden knikken dat ze het begrijpen.
Lisa laat haar, op het moment zelf, snel getekende voorbeeld zien (aangezien dit Iris' rol was, maar die was binnen bij de sex workers) en ze zeggen dat ze het begrijpen.
Ik deel de pennen en het papier uit en ga weer rustig op mijn chitenge zitten. De meiden beginnen zich te verspreiden in de ruimte. De een gaat op het linkermuurtje zitten en de ander leunt tegen het rechter muurtje aan. Het is een prachtig gezicht om te zien; ze zijn allemaal zo geconcentreerd bezig met tekenen. Er glijdt een glimlach over mijn gezicht en ik zie dat Mara hetzelfde denkt.
Als ze eenmaal klaar zijn, presenteren ze één voor één hun tekening. Ik zie dat hun ogen oplichten en dat ze vol trots vertellen wat ze willen worden, wat ze willen bereiken. Ik zie het aan hun houding en ik zie het aan hun glimlach.
Het is prachtig. De één wil een kraampje op de markt om verschillende groenten te verkopen, de ander wil een salon en weer een ander wil een restaurant beginnen.
Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze een huis willen bouwen waar ze kunnen wonen met hun kinderen.
Prachtige tekeningen en prachtige doelen in het leven. Nadat ze onze vraag: 'In which way can we help you to reach your goal, what do you want to learn from us'? hebben beantwoord, ruilen we om met Iris en Amber.
Nu geven zij hun HIV les aan de tienermoeders en wij onze les aan de sex workers.
Ook bij deze groep gaat de les erg goed. Ik leg de opdracht uit en Mulukita vertaalt het.
Als de les voorbij is, maken we buiten nog gauw een groepsfoto met de hele groep.
Ik heb een voldaan gevoel en vond het heel erg goed gaan. Ik heb nu al zin in de volgende les, omdat we dan ook echt ergens naartoe kunnen werken met ze.
Als we bijna willen gaan, voel ik ineens iemand aan mijn jurk trekken. Ik kijk verschrikt achterom en zie één van de sex workers. 'Your dress, it's to long'. Ze duwt de strook onder mijn bh en ik moet heel hard lachen. Ja hij is inderdaad te lang, maar ik heb het gevoel dat mama juist doordat de jurk was losgegleden; bij mij is. Zo laat ze zien dat we het goed hebben gedaan en dat ze trots op me is :).
Ik ben moe. De wallen zijn tot onder mijn neus zichtbaar. Een hele nacht liggen woelen en draaien is niet bevordelijk voor mijn gelaatsuitdrukking.
Ik laat mijn schouders hangen. Het is niet anders, ik moet het er maar mee doen.
Ik trek gauw mijn nieuwe jurk aan die ik gisteren heb gekocht en werk een stuk weg onder de rand van mijn bh. Iets wat ik van mama heb geërfd; ik ben te klein en pas hierdoor vaak geen lange jurken. Gelukkig heb ik ook mijn creativiteit van haar meegekregen en frommel ik gewoon de helft onder mijn bh.
Slippers aan en gaan.
Terwijl we in de open laadbak zitten, sla ik mijn armen om mijn knieën en sluit ik mijn ogen voor het opkomende rode zand.
Vandaag gaan we de groep tienermoeders in Mchini ontmoeten en ik ben best wel zenuwachtig. Ik hoop dat ze op komen dagen en dat het een succesvolle bijeenkomst wordt.
Als we bij de kerk in Mchini aankomen, zie ik al een aantal meiden op ons wachten. Ik klim over de rand van de laadbak heen, terwijl ik mijn jurk vasthoud. Ik ben ondertussen redelijk gewend geraakt aan de laadbak en ook aan hoe ik eruit moet klimmen.
We lopen op de meiden af en geven ze een hand. 'Muli bwandji'? 'Bweno, muli bwandji'? 'Bweno, zikomo'. (Voor de niet-Zambianen onder ons: 'Hello, how are you'? 'I'm fine and you'? 'Fine, thank you'.)
De meiden maken gauw het lokaal schoon, terwijl wij even bij the Father naar binnenstappen om ons gezicht te laten zien.
Als ze klaar zijn met schoonmaken, lopen ook wij naar binnen. Ondertussen is de groep verdubbeld en zitten er zo'n 20 vrouwen.
Terwijl ik mijzelf hoor denken: als het er maar niet meer worden, komen er nog 10 vrouwen binnen lopen.
Oh, oh. Hoe gaan we dit nu oplossen?! We laten onze creativiteit de vrije loop.
Terwijl iedereen zich voorstelt, overleggen wij ondertussen heel zacht met elkaar dat we de groep moeten opsplitsen om onze lessen tot een succes te kunnen maken.
Nadat we ons hebben voorgesteld, stellen we dit idee voor aan Make en Mulikita. Ze knikken en Mulikita antwoordt: 'The teenage mothers with eachother and the sex workers also'.
We kijken elkaar aan en glimlachen. Zijn het niet alleen tienermoeders dan?
Blijkbaar hebben ze ook de sex workers uit Mchini erbij betrokken en wij vinden dit prima. Er wordt hier in Zambia veel van onze flexibiliteit verwacht en laten wij hier nou juist heel goed in zijn, haha!
Amber en Iris geven eerst hun HIV-les aan de sex workers, terwijl Mara, Lisa en ik naar buiten lopen met de tienermoeders.
We hebben een plekje in de zon gevonden en we leggen onze chitenge's op de grond. Zo worden onze kleren niet rood van het zand en krijgen we niet zo'n houte kont. Al met al hebben we nog geen Zambiaanse billen gecreëert hier, ookal zouden we dat maar wat graag willen.
Ik leg de tienermoeders in het Engels uit, dat ze een tekening moeten maken van hun droom. 'How would your situation be, if you wake up in the morning and your situation would be different'? 'What is your goal in life'?
Mulikita vertaalt mijn uitleg in het Chichewa en de meiden knikken dat ze het begrijpen.
Lisa laat haar, op het moment zelf, snel getekende voorbeeld zien (aangezien dit Iris' rol was, maar die was binnen bij de sex workers) en ze zeggen dat ze het begrijpen.
Ik deel de pennen en het papier uit en ga weer rustig op mijn chitenge zitten. De meiden beginnen zich te verspreiden in de ruimte. De een gaat op het linkermuurtje zitten en de ander leunt tegen het rechter muurtje aan. Het is een prachtig gezicht om te zien; ze zijn allemaal zo geconcentreerd bezig met tekenen. Er glijdt een glimlach over mijn gezicht en ik zie dat Mara hetzelfde denkt.
Als ze eenmaal klaar zijn, presenteren ze één voor één hun tekening. Ik zie dat hun ogen oplichten en dat ze vol trots vertellen wat ze willen worden, wat ze willen bereiken. Ik zie het aan hun houding en ik zie het aan hun glimlach.
Het is prachtig. De één wil een kraampje op de markt om verschillende groenten te verkopen, de ander wil een salon en weer een ander wil een restaurant beginnen.
Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat ze een huis willen bouwen waar ze kunnen wonen met hun kinderen.
Prachtige tekeningen en prachtige doelen in het leven. Nadat ze onze vraag: 'In which way can we help you to reach your goal, what do you want to learn from us'? hebben beantwoord, ruilen we om met Iris en Amber.
Nu geven zij hun HIV les aan de tienermoeders en wij onze les aan de sex workers.
Ook bij deze groep gaat de les erg goed. Ik leg de opdracht uit en Mulukita vertaalt het.
Als de les voorbij is, maken we buiten nog gauw een groepsfoto met de hele groep.
Ik heb een voldaan gevoel en vond het heel erg goed gaan. Ik heb nu al zin in de volgende les, omdat we dan ook echt ergens naartoe kunnen werken met ze.
Als we bijna willen gaan, voel ik ineens iemand aan mijn jurk trekken. Ik kijk verschrikt achterom en zie één van de sex workers. 'Your dress, it's to long'. Ze duwt de strook onder mijn bh en ik moet heel hard lachen. Ja hij is inderdaad te lang, maar ik heb het gevoel dat mama juist doordat de jurk was losgegleden; bij mij is. Zo laat ze zien dat we het goed hebben gedaan en dat ze trots op me is :).
-
07 November 2015 - 16:49
Anouk:
Heyy zussie,
Weer een prachtig verhaal...
Wat kun je toch mooi schrijven. Het lijkt me een geweldige ervaring om mee te maken, en je doet t ook zooo goed!
Ik heb de foto Vlgs mij al gezien. Echt bijzonder!
Dikke kus. Ook van Danny en Lily.
Ben benieuwd naar je volgende stuk -
07 November 2015 - 17:16
Gert:
Inderdaad weer een pracht verhaal straks allemaal goed voor een eventueel mooi boek..??
Trots op je hoor...!! -
08 November 2015 - 08:09
Hilma:
Hey meissi,
Mooi en fijn dat je er nu zelf ook blij van wordt. Misschien landen alle indrukken wel en is er ruimte voor je om ook andere dingen te ontdekken en mooie dingen te zien.
Succes.
Knuffel
-
08 November 2015 - 08:10
Hilma:
En dat boek is trouwens ook geen gek idee -
08 November 2015 - 12:14
Irma:
Tjonge jonge wat mooi weer! Dikke kus -
08 November 2015 - 15:16
Gert-Jan:
Dag Kind,
Vandaag je verhalen uit Zambia in het kort aan oma verteld. Zij probeerde ook opa op de hoogte te stellen. Ik had op dat moment nog niet je laatste verhaal gelezen maar nu gebruik ik ook maar eens dat juiste woord:
RESPECT !! -
08 November 2015 - 15:17
Oma Pool:
Vol trots meisje ! -
08 November 2015 - 18:28
Jorinde Zoeter:
Lief van je oma Pool! ❤️ -
09 November 2015 - 12:47
Richard:
Kijk, dat is weer een heel hoopgevend verhaal gelukkig, mooi opgeschreven. Je kon wel een opsteker gebruiken nu, en ik hoop ook echt dat je ook de volgende lessen met vertrouwen tegemoet zult zien! Veel succes ermee!
Tekenen, dat lijkt me inderdaad een heel mooi, universeel, creatief en laagdrempelig middel om je dromen te uiten en verdriet te verwerken. Ik zag dat jaren geleden bij War Child ook, kinderen die in het reine proberen te komen met hun verleden door erover te tekenen, muziek te maken, te dansen en het na te spelen.
Ik vond ook een paar foto's uit Zambia van je op Instagram. Leuk, inderdaad: rode aarde!
'Bweno' vind ik grappig klinken, zou dat uit het Spaans zijn overgenomen? -
09 November 2015 - 13:48
Jorinde Zoeter:
Hoi Richard, wat leuk dat je mijn instagram hebt gevonden!
Heb je ook facebook? Daar heb ik ook heel veel foto's opstaan.
Anders kan ik je er wel een keer wat mailen!
we keken laatst de film: Wit Licht. Heb je die wel eens gezien? Gaat over kindsoldaten. Daar tekenen kinderen ook hun ervaringen op papier.
-
09 November 2015 - 13:48
Jorinde Zoeter:
Hoi Richard, wat leuk dat je mijn instagram hebt gevonden!
Heb je ook facebook? Daar heb ik ook heel veel foto's opstaan.
Anders kan ik je er wel een keer wat mailen!
we keken laatst de film: Wit Licht. Heb je die wel eens gezien? Gaat over kindsoldaten. Daar tekenen kinderen ook hun ervaringen op papier.
-
09 November 2015 - 18:58
Richard:
Ha Jorinde!
Nee, ik heb (nog) geen Facebook. Misschien komt dat nog wel eens .... ;)
Ik heb 'Wit Licht' niet gezien, maar er wel over gelezen, omdat het een persoonlijk project was van War Child-ambassadeur Marco Borsato, die ook de hoofdrol speelde, hè?
Ik herinner me al reportages over voormalig Joegoslavië van zeker zo'n 15 jaar geleden. Daar had je kinderen uit Mostar (Bosnië-Herzegovina), waar die prachtige eeuwenoude brug kapot was geschoten, en kinderen heel veel trauma's hadden opgelopen door al het geweld tussen Kroaten, Bosniërs en Serviërs. War Child ging dus daarover met hen tekenen, en zo kwamen ze weer wat los ....
Mooi werk, en het schijnt inderdaad heel effectief te zijn!
Nogmaals heel veel succes met je werk!
Richard
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
