God will take care of you, God bless you

Ik had mijzelf beloofd om een dit keer een leuk reisverslag te schrijven, zonder verdrietige momenten, maar toch wil ik dit met jullie delen.
De volgende keer een leuk reisverslag, beloofd!

'Zullen we een filmpje kijken'? Vraagt Amber aan mij, terwijl ik mijn glas met ranja bijvul en gulzig naar binnen klok.

Een filmpje. Iets waar ik altijd van houd, maar op dit moment moet ik afzeggen. Ik ben moe en mijn hele lichaam doet zeer.
'Ik ga even slapen denk ik'. Antwoord ik, terwijl ik naar mijn lege glas ranja staar.

Terwijl Ambers telefoon gaat, zet ik netjes de fles ranja weer in de koelkast.
'Okay, I'll come to the spar and I'll see you there'. Hoor ik haar zeggen.
Ik kijk haar vragend aan. 'Sister Felix'?
Amber knikt. 'Ze vraagt of ik nog mee ga naar het ziekenhuis'. Zegt ze, terwijl ze haar chitenge omknoopt.
Ik twijfel en zeg uiteindelijk: 'Ik wil niet dat je alleen gaat, ik ga wel met je mee'. Terwijl ik mijn chitenge zoek en mijn tas bij elkaar raap denk ik; het is jammer dat Iris (de andere verpleegkunde studente) ziek is, ze had graag mee gewild. Maar hoe moe ik ook ben, ik wil niet dat Amber alleen gaat. Ik studeer dan misschien wel geen verpleegkunde, maar zet je maar even over de angst voor ziekenhuizen heen.

We huppelen samen in de hete zon richtig de spar. We maken grapjes over liften en steken naar elke auto onze duim op, in de hoop dat ze stoppen. Ik denk dat dit gebaar hier niet bestaat, want iedereen rijdt ons hard voorbij.
Terwijl we de bult oplopen, komen Sister Anastacia, Make en Jackson ons tegemoet rijden. Ze zwaaien uitbundig en wij zwaaien hard terug. Amber schreeuwt: 'help us'!! Maar ik geloof dat ze ons niet horen, want ze glimlachen en rijden hard door.

Goed geprobeerd, maar toch maar weer doorlopen dan. We maken met onze handen zogenaamde nordick walking stokken en hebben het gevoel dat we ook echt sneller gaan hierdoor.
Het moet een hilarisch gezicht zijn. 2 mzungu's in een chitenge, met de handen op onzichtbare norick walking stokken.

We lachen onze longen uit het lijf en zeggen tegen elkaar: 'Als Sister Felix hier ook niet is, dan gaan we huilen van verdriet'. Amber voegt hier gauw aan toe: 'En koffie drinken bij de spar. ECHTE koffie. Dat hebben we al in geen weken meer gehad'.

Eenmaal bij de spar aangekomen, moeten we dan ook echt lachen. Ze is er niet. Wat nu?
Oké, de spar in en koffie drinken.

Als we net onze cappuccino hebben besteld en een stoel hebben uitgezocht, komt Sister Felix naar ons toegehobbeld.
Onee, net nu we onze koffie hebben besteld! Ik vraag gauw aan haar of ze ook zin heeft in cappuccino en ze knikt hevig van ja.
Ik bestel er nog één bij en ze schuift bij ons tafeltje aan.

Als we onze koffie op hebben, staan we op en lopen we naar buiten. Sister Felix wijst ons de weg en we lopen met z'n drieën op een drafje naar het ziekenhuis toe.
Ik schop steentjes voor me uit, terwijl ik mijn ogen op de grond richt. Ineens krijg ik een stevige arm voor mijn borst en ik schrik me wild. Het blijkt Amber te zijn en dan zie ik de vrachtwagen die rakelings lang mij heen rijdt, met een hele grote ijzeren pen die eruit steekt. Ik was bijna gespiest.
Terwijl ik haar dankbaar aankijk, naderen we het ziekenhuis.

We lopen naar binnen en ik krijg direct een onheilspellend gevoel in mijn maag.
Mijn haat voor ziekenhuizen is zo erg gestegen sinds mama overleden is, maar ik probeer mij er met alle macht overheen te zetten.
Ìk beslis om mee te gaan, dus dan moet ik ook sterk blijven.
We nemen de trap en ik kijk mijn ogen uit als we op de bovenste verdieping staan. Sister Felix praat met een mannelijke verpleegkundige en mijn ogen dwalen de imens grote kamer rond.
Er liggen allemaal vrouwen op bedden of op de grond. Sommigen zitten op hun bed. Bij bijna elk bed zit een 'bezoeker' naast en bij de vrouwencdie op de grond liggen zitten ook familie en vrienden.
Mijn maag trekt samen en ik kan mijzelf wel voor mijn kop slaan dat ik ben meegegaan. Ik probeer niemand in de ogen te kijken en richt me op de muur.
Kom op Jorinde, je kan het. Nog even doorzetten. Zeg ik in gedachten tegen mijzelf, terwijl de geur die binnen hangt mijn neus binnendringt.
Sister Felix is klaar met praten en ze gebaard ons dat we naar het achterste bed moeten lopen. We lopen zachtjes achter haar aan.
Ik schrik en volgens mij worden mijn ogen heel groot. Ik zie een vrouw op bed liggen, waar je de ribben letterlijk van kan tellen. Het is een vreselijk naar gezicht en ik probeer uit alle macht niet aan mijn moeder te denken.
Sister Felix stelt ons voor aan de echtgenoot van de vrouw, die op een stoel naast haar zit.
Terwijl Sister Felix met de vrouw en de man praat in local language, dwalen mijn ogen steeds opnieuw weer af naar haar lichaam. Zo'n iel vrouwtje, met zulke holle en lege ogen. Ze ligt hier dood te gaan.
Aids.

Naast de vrouw begint een andere vrouw over te geven. Ik schrik en probeer me te richten op het raam. Terwijl ik mijn tong tegen mijn gehemelte druk, zodat ik niet begin te huilen, voel ik dat ik sta te trillen op mijn benen.
Sister Felix stelt voor om te gaan bidden en we vouwen onze handen. Na het gebed, komt de mannelijke verpleegkundige met een thermometer. Hij steekt deze onder haar oksel en we wachten tot hij klaar is. Hierna wil Sister Felix dat we afscheid nemen van de vrouw met bemoedigende woorden. Terwijl Amber naar de vrouw toeloopt, haar hand vastpakt en wat zegt, houd ik een schietgebedje in mijn hoofd dat ik niet in huilen uitbarst en door mijn benen zak.
Ik zet mijn voeten stap voor stap naar voren en dan sta ik naast haar bed. Ik pak haar hand, kijk naar haar lege, holle ogen en zeg: 'God will take care of you, God bless you'.
Terwijl deze woorden mijn mond uitrollen, moet ik mijn tong losmaken van mijn gehemelte. Ik voel hoe de tranen mijn ogen vullen en ik kijk snel weg, druk mijn tong weer tegen mijn gehemelte en neem haar knikje in ontvangst.
Ik geef de man een hand, zeg dat God ook bij hem zal zijn en draai me om.
Amber ziet dat ik moet slikken en ik ben blij dat ze mij begrijpt.
Terwijl we naar buiten lopen, adem ik alle frisse lucht die ik maar kan voelen mijn longen binnen.
Het is voorbij, ik sta buiten en ik beloof mijzelf dat ik dit nooit meer doe.

Om de dag nog enigszins leuk af te sluiten, nemen Amber en ik de fietstaxi naar huis. Een hilarisch gezicht moet dit geweest zijn. Als mzungu achterop de fiets van een Zambiaan, die heel hard aan het trappen is.

En nu is het tijd voor pizza.