Hoop hebben is mooi, hoop geven ook
Door: Jorinde Zoeter
Blijf op de hoogte en volg Jorinde
30 November 2015 | Zambia, Chipata
De lessen gaan erg goed, ik heb het ontzettend naar mijn zin met de andere meiden en het weer wordt ook steeds beter. Dit betekent: kouder en regen en daar was ik wel aan toe! (Koud is in ons oogopzicht trouwens 27 graden Jaloers?)
We zitten hier ondertussen al 10 weken, al 67 dagen. Ook deze tijd zal op een gegeven moment ‘die goede oude tijd’ heten. Dit klinkt bizar in mijn oren, omdat ik er nu nog middenin zit. Ik geniet er nu nog vollop van. Ik had het er laatst met Mara over; soms proberen we ons te vervelen, omdat de tijd dan slomer gaat. Dit lukt ons echter niet. We zijn een ster in ons niet vervelen. Soms zitten we op de bank voor ons uit te kijken, zonder iets te doen. En zelfs dan, ja zelfs dan!, vervelen wij ons niet. Toch, vind ik dit niet erg. Vervelen is voor mijn gevoel tijdverlies en niets is tijdverlies, als je van de dag geniet.
Ik merk dat ik nu toch redelijk last krijg van de lariam die ik moet slikken tegen malaria. Ik begin erg angstig te worden, terwijl ik dit van mijzelf uit niet ben.
Ik ben vorige week gewisselt van slaapkamer met Mara, omdat ze steeds hallicunaties heeft en het op onze kamer lichter is. (als ze overdag slaapt heeft ze er geen last van, dus we dachten misschien helpt licht)
Bij mij gebeurt het in een andere vorm dan hallicunaties, het is hele hevige angst. Vorige week maandag ging ik boodschappen doen met Mara en Lisa (onze vaste dag), toen er op de markt een vrachtwagen voorbij reed. Hij reed op een bepaalde manier over de weg heen, waardoor hij een geluid maakte dat op kogelschoten leek. Ik werd hier zo ontzettend bang van, dat ik letterlijk bijna een hartaanval kreeg. Ik had mijn hart niet meer onder controle. De angst had mij geheel in zijn greep. Mara en Lisa keken mij aan alsof ik gek werd.
Ook tijdens het uitgaan vorige week zaterdag. Toen we naar huis gingen, gingen we met een taxi. Ik zat voorin. De taxichauffeur reed echter de verkeerde kant op, maar hij luisterde niet naar ons toen wij dit zeiden. Ineens stopte hij. Hij deed mijn raampje open en boog over mij heen, naar een man die naast mijn raampje stond. Hij gaf hem een muntje en zei iets in local language. Ik had mijn hart in mijn keel zitten en voelde het zweet aan alle kanten uitbreken. Ik was ineens zo bang dat hij ons neer zou schieten. Waarom? Geen idee. Dat heb ik normaal gesproken, in Nederland, niet hoor. Uiteindelijk gaf de man mij een brandende sigaret en de taxichauffeur reed weer weg. Hij had blijkbaar een sigaret voor zichzelf gekocht.
Ik ben erover uit; lariam kan niet goed zijn voor een mens.
De lessen die we geven gaan over het algemeen heel erg goed. De meiden zijn ontzettend gemotiveerd en ik heb het gevoel dat we echt wat bereiken met ze. Soms, hebben we er een les tussen zitten die wat minder gaat.
Twee weken terug wilden we op woensdag een les over business geven aan de sexworkers van de organisatie Kachere. Er waren 5 meiden gekomen. Eerst wilden we het huiswerk controleren dat we hen de week ervoor hadden meegegeven. Ze hadden dit echter helemaal verkeerd gemaakt en we kwamen erachter dat ze er helemaal niks van snapten. We besloten dus maar ter plekke dat we de vorige les nog een keer zouden herhalen.
Ondertussen waren er 2 meiden, die naast elkaar zaten, in een woordengevecht in local language. Hierdoor was het super rumoerig en konden wij onze eigen les niet goed volgen.
Één van deze twee meiden zat ook nog eens tot twee keer toe te snuiven.
Na de les vertelden wij dit aan Christabel (onze vertaalster van Kachere). Zij vertelde ons dat, wat ze snuift pure tabak is. Elke sexworker doet dit, zodat hun lichaam heet wordt. Dit vinden de mannen fijn.
Hierna vertelde ze waar de ruzie, tussen de twee meiden, over ging. Meisje A had de avond ervoor een ‘boyfriend’. (zo noemen ze een klant voor seks)
Zij wilde een condoom gebruiken, maar deze had hij niet mee. Ze besloot er één te halen in de winkel. Toen ze terug kwam, was meisje B er met de jongen vandoor gegaan. Het was A haar enige klant deze avond/nacht en ze had dus al een dag geen eten en drinken. Ze wilde de 40 kwacha (4 euro) die B aan de klant had verdiend. Zij vond dat dit haar geld was en dat zij hier recht op had.
Hier gaan ruzie’s over leven en dood... Letterlijk. Wij raakten geïrriteerd tijdens deze les, omdat niemand naar ons luisterden. Irritatie is iets dat wij onszelf aandoen. Deze ruzie gaat namelijk om iets veel groters, dit gaat over armoede, over hun leven. Wat maakt het dan uit of onze les een keer niet helemaal lekker loopt?
Dat is iets wat ik hier echt leer. Ik merk dat ik in Nederland mij snel kon irriteren, dat iedereen dit in Nederland heeft. Aan van alles en nog wat. Dit komt mede door ons levensmotto: tijd kost geld. Ik leer hier in Zambia echt, om daar mee om te gaan. Langzaamaan glijdt dit van mij af en hierdoor voel ik mij veel vrijer. Ik voel dat ik leef, dat ik besta.
Ik blijf hier veel nadenken over mijzelf, over wat ik mee wil geven aan de meiden en over mijn leven als ik terug ben op Nederlandse bodem. Ik ben erachter gekomen dat het leven niet gaat om jezelf vinden, maar om jezelf te creeëren. Ik hoef mijzelf niet te vinden aan de andere kant van de wereld, maar ik kan wel mijn eigen ik creeëren. Mijn eigen denkbeeld en mijn eigen mening. Ik heb de moed gevonden om het allerbeste voor mijzelf te willen. Ik wil alles uit het leven halen wat erin zit. Dat is wat ik, voor mijzelf, met deze reis heb bereikt als ik terug ben. Met reizen kijk je namelijk naar jezelf, maar dan tegen een andere achtergrond. Als ik deze reis niet had gemaakt, had ik mijzelf niet kunnen ontplooien zoals ik dat tot nu toe al gedaan heb.
Dat zegt natuurlijk niet dat ik mijzelf niet tegen ben gekomen. Doordat ik mijzelf ben tegengekomen in meerdere opzichten, ben ik juist tot dit inzicht gekomen. Je komt jezelf altijd tegen, waar je ook gaat. Je neemt jezelf altijd mee. Ik ben mij er bijvoorbeeld bewust van geworden dat wij in onze handjes mogen knijpen met de kennis die wij hebben. De kennis die voor ons normaal lijkt, wat voor ons geen kennis lijkt. Laatst gaven we een les aan de groep in Mchini en deze vrouwen zeiden letterlijk tegen ons: ‘Als je zwanger bent moet je aarde eten. Dit is gezond voor de baby, omdat hier mineralen inzitten. Deze mineralen zitten ook in ander eten, maar dat is te duur’. Ook denken ze dat het goed is om alcohol te drinken voor een operatie. Als ze dit doen, zullen ze sneller uit hun narcose ontwaken.
Nu weet ik vrijwel niets over verpleegkunde. Althans, dat dacht ik altijd. Dit soort dingen zijn voor ons ‘normale’ kennis, het voelt voor ons vanzelfsprekend, wij hebben niet door dat we deze kennis bezitten. Wij keken elkaar namelijk allemaal aan toen Make (de vertaler) het over ‘soil’ had. Aarde. Nee, dat hebben we vast verkeerd. Hij rende naar buiten samen met één van de meiden en ze kwamen terug met een blok aarde. Dit lieten ze ons heel trots zien. Hoe reageer je dan?
Hoop hebben is mooi, maar hoop geven ook. We geven onze kennis en ik hoop dat ze hier wat aan hebben en hier wat mee zullen doen. Ik hoop dat we hen op deze manier ook hoop geven. Sommigen hebben hun school na groep 8 niet afgemaakt en anderen zijn helemaal niet naar school geweest. Sommigen kunnen schrijven en anderen niet. Als er maar hoop is. Ik weet dat we niet de hele wereld kunnen veranderen, maar ik hoop dat we in ieder geval één persoon kunnen veranderen in zijn/haar denkbeeld. En dit zal ik altijd blijven hopen, ook als ik terug ben in Nederland. Ik ben niet klaar met vrijwilligerswerk, met werk in het buitenland, met ontwikkelingswerk. Het laatste wat zal sterven in mij, is hoop. Hoop zal ik mijn gehele leven bij me dragen. De hoop om mensen te kunnen helpen, op wat voor manier dan ook.
In Nederland was ik altijd op zoek naar geluk. Maar als je ernaar zoekt, dan vindt je het niet. Ik heb hier ontdekt waarom ik het geluk in mijzelf tegenhoudt. Want, dat is wat ik deed. Ik moest stoppen met het zoeken naar geluk, maar ontdekken waarom ik het geluk in mijzelf tegen hield. Ik was bang om gelukkig te zijn. Altijd als ik geluk voelde, overkwam mij iets waardoor het op slag verdween. Ik durfde op een gegeven moment niet meer gelukkig te zijn. Ik hield dit zelf tegen en hierdoor bleef ik altijd maar zoeken naar mijn geluk. Maar nu ik hier woon, durf ik weer gelukkig te zijn. Ik durf mijzelf hierin te vergeven.
Vergeven is namelijk de hoop opgeven het verleden te willen veranderen. Het verleden is datgene wat mij gemaakt heeft tot wie ik ben. En daar ben ik trots op. Ik mag er zijn.
Nu vestig ik mijn hoop weer op de toekomst. Op wat er nog komen gaat. Ik vestig mijn hoop op de meiden waarmee ik werk en daar word ik gelukkig van. Ik word gelukkig van het feit dat ze zo leergierig zijn, dat ze zo graag willen. Ik word gelukkig van de meiden die begrijpen wat wij uitleggen en die er ook daadwerkelijk iets mee doen.
De voornaamste taak van de mens is zichzelf het leven te schenken. Dit heb ik gedaan. Nu is mijn taak anderen hiermee te helpen.
-
30 November 2015 - 18:25
Amer:
mooi geschreven lieve Jorinde!
Ik vind het super om deze ervaring met jou mee te mogen maken. Ik waardeer onze nachtelijke gesprekken waarin we wel 5 keer welterusten zeggen voordat we echt slapen. Je bent een mooi mens, hou van jezelf want je mag er inderdaad zijn. ❤️
Xxx je roommate -
30 November 2015 - 18:45
Marion:
Ik wordt er stil van .Veel liefs Marion -
30 November 2015 - 18:46
Jorinde Zoeter:
Ik waardeer die avonden ook zeker moppie! Wat kunnen wij dan lachen zeg.. En volgens mij houden we dan het hele huis wakker haha. Vanavond maar weer 10 keer welterusten zeggen! Topper! ❤️❤️ -
30 November 2015 - 18:53
Kees:
Hoi Jorinde,
Je vindt de wijsheid die in je zit al op jonge leeftijd. Als Zambia volgend jaar en de jaren daarna verleden tijd is, hoop ik voor jou dat je kunt vasthouden wat je daar hebt geleerd over jezelf en over de wereld. Je bent dan sterk genoeg om alles aan te kunnen en te doen wat je zo graag wilt: Iedereen die op je pad komt te helpen met zijn of haar zoektocht in het leven.
Liefs,
De Pap -
30 November 2015 - 21:31
Renate Van Olst:
❤️ -
30 November 2015 - 22:37
Irma:
Een ander continent,andere gebruiken zo een andere cultuur...wat een schat aan levenservaring doe je daar op. Een (nog) beter mens wordt je daar zeker van! Probeer dat vast te houden en toe te passen in de toekomst. Liefs -
06 December 2015 - 23:58
Richard:
Hoi Jorinde,
Geweldig dat je je zo thuis begint te voelen! Heb je trouwens je verjaardag nog een beetje kunnen vieren? Ook al een bijzonder moment om dat in Zambia mee te maken.
Je bent nu gelukkig al een tijdje écht toerist af, en kunt je met hart en ziel inzetten. Mooi dat je ook vertelt over dat andere perspectief dat je opdoet, en hoe het je leven beïnvloedt. Als reiziger, laat staan toerist, kom je daar meestal niet aan toe, omdat de ervaring zo kort is, en je nog in de 'thuisstand' zit, en je daar ook weer snel naartoe leeft.
Ik hoop echt dat je deze ervaringen nog heel lang met je meedraagt, en je ons Hollandse gepietepeuter ermee kunt relativeren! Houd de hoop levend, zoals je dat zo mooi zegt, en zeker zo mooi als je die hoop ook nog op anderen kunt overbrengen. Tja, je hoort het vaker, dat je juist gelukkig wordt als je met anderen deelt, anderen helpt, en ziet dat je wat voor de ander kunt betekenen. Ik denk dat we (ook ik) dat veel te weinig in ons land beseffen, alsof je met veel bezit, heftige hypes, individualisme en 'cocooning' pas echt jezelf kunt zijn.
Interessant wat je vertelt over lariam. Even een excuus om de 'dikke Wolffers' over medicijnen erop na te slaan. Inderdaad staat er bij mefloquine (werkzame stof) dat zo'n 10% van de gebruikers neuropsychiatrische bijwerkingen krijgt! Veel zweten, angst, onrust, opwinding. nachtmerries en depressiviteit. Dat is nogal wat. Hoop dat het in ieder geval niet erger wordt, en het je inzet en enthousiasme niet beïnvloedt. Je weet in ieder geval waaraan het ligt.
Hou je taai en ga zo door! -
10 December 2015 - 20:07
Hilma:
Helpen en iets betekenen voor anderen hoeft niet altijd groot te zijn. Daar niet en hier niet. Een glimlach of een aai, of er zijn, kan al zoveel doen.
Om je heen kijken en voelen wat de ander nodig heeft en je openstellen daarvoor.
Fijn dat je je zo goed voelt daar en steeds meer ontdekt.
Liefs hilma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley