De eerste indrukken, wat een land...
Door: Jorinde Zoeter
Blijf op de hoogte en volg Jorinde
28 September 2015 | Zambia, Chipata
Nou, daar zit ik dan. In Zambia. De eerste 2 dagen hadden we geen internet, maar vandaag hebben we dat eindelijk kunnen regelen.
We slapen in een huisje op het terrein van het bisdom van Chipata. Het huisje is ontzettend mooi! Het heeft 3 slaapkamers met 2 bedden per slaapkamer, 3 wc's, 3 douches, een grote woonkamer en een keuken.
Op de heenreis (die in totaal 26 uur duurde) vlogen er veel verschillende emoties door mijn lijf. Nadat ik een film had gekeken in het vliegtuig en mijn eten op had gegeten, wist ik niet zo goed wat ik moest gaan doen. Ik ben alle foto's op mijn mobiel gaan bekijken.
Wat een herinneringen allemaal...
Wat heb ik veel leuke dingen gedaan en wat heb ik een lieve vriend en ontzettend veel lieve vrienden!
Mijn vriendinnen die mij vrijdagmiddag uit kwamen zwaaien in Wijthmen, de dierentuin waar ik met Bram geweest ben, het weekendje Dusseldorf met mijn vrienden, stapavondjes met mijn vrienden en vriendinnen, Noorwegen met Bram, Castricum aan Zee met mijn vriendinnen, wandelen met Bram en Lily en Fliss, Engeland met Bram, en tot slot: Film Homanje.
En nu? Nu zit ik in Zambia, zonder al dit bovenstaande.
4 maanden met tienermoeders en prostituees werken, samen met 4 andere meiden van verschillende opleidingen.
Geen Bram, geen vriendinnen en geen familie. Niks.
Mijn eigen avontuur tegemoet.
Iets wat mij zal vormen en veranderen.
Iets wat mij, mij zal maken.
Ik zal dit natuurlijk wel kunnen delen met Bram, papa, Jasper, Steven en mijn vrienden en vriendinnen, maar zij zijn er niet bij. Zij zullen niet alles begrijpen.
Ik hoop dat ergens bij mij, mijn moeder is. Dat ze ziet wat ik hier doe en wat ik hier mee maak. Dat ze bij mij zal zijn, net zoals God bij mij is.
-----------------------------------------------------------------------------------------
Zo, nu genoeg emotioneel gelul. Op naar de werkelijkheid.
Wat een leven hier en wat een aardige mensen allemaal!
De aankomst in Malawi was al een hele happening. We kregen een apparaatje op ons voorhoofd om onze koorts te meten in verband met Ebola.
Hierna werd ons gele boekje gecontroleerd (voor de vaccinaties).
Als laatste moesten we door de paspoortcontrole. "I'm on transit to Chipata". moesten we zeggen. Dit, aangezien we geen visum voor Malawi hebben, maar wel voor Zambia.
Hierna werden al onze vingerafdrukken afgenomen en werd er een foto van ons hoofd gemaakt. Toen kregen we een stempel in ons paspoort, mochten we doorlopen en was de volgende aan de beurt.
En dan heb ik nog niet eens verteld hoe we het vliegtuig uitkwamen. Het vliegtuig wordt hier niet gekoppeld aan zo'n loopbuis, maar je moet gewoon met een trap uit het vliegtuig lopen en dan sta je buiten.
Gelukkig was al onze bagage er! Hier waren we nogal zenuwachtig voor, aangezien Peter (de landencoördinator) de vorige keer zijn bagage kwijt was. We hadden een goedkopere vlucht genomen (scheelde 300 euro ongeveer), waarbij we niet helemaal verzekerd waren of onze bagage goed aan zou komen.
Hierna werden we door een busje opgewacht, dat Peter voor ons geregeld had.
Het busje was veel te klein, dus er moesten 4 mensen achterin de open laadbak.
Zo reden we vanaf Lilongwe (Malawi) naar Chipata (Zambia). Met de teller op 130 km/u.
Iedereen keek ons aan. 4 blonde meisjes in een open laadruimte met zo'n 15 koffers die vastgebonden zaten. (En dan zat ik nog veilig op de achterbank in verband met mijn lenzen ;).)
Toen kwamen we bij de grens van Malawi naar Zambia. Allemaal formulieren invullen, paspoorten laten en stempels krijgen.
En door.
Eenmaal bij het Diocese op Chipata aangekomen (waar ons verblijf is), kregen we meteen ons huisje te zien. (Deze hadden ze tot aan de dag voor aankomst nog niet af, haha)
Kamers verdeeld en lekker gedoucht. EINDELIJK, een douche. Na een reis van 26 uur ben je hier nog het meeste blij mee.
Hierna kregen we eten bij The Sisters (waarbij we op het terrein slapen). Dit vond ik ontzettend lief en het was onwijs lekker!
Gisteren zijn we voor het eerst op de markt geweest. Wat een markt zeg. zo ontzettend groot, met zoooooo veel eten! Heel veel groente, fruit, kruiden, kleding en noem maar op.
Van de kleren schrik ik echt. Alle kleren die hier verkocht worden, is kleding die wij in Westerse landen ‘weggooien’, omdat ze kapot zijn of te vaak zijn gedragen.
Ik zag een vrouw in een werkshirt van de ‘Van Haren’ lopen. Een werkshirt. Dat zouden wij in Nederland niet aan doen als we niet aan het werk waren.
Op de markt zagen we ook straatkinderen lopen. Je kan ze hier goed onderscheiden. Straatkinderen lopen met kleding vol met gaten, zonder schoenen en met vuilniszakken bij zich.
Hierna ben ik samen met Amber, Iris en Peter naar de supermarkt gegaan om boodschappen te doen. Marjanneke, Lisa en Marjolein zijn op de markt groente en fruit gaan halen.
Wij waren lekker met de taxi naar huis gegaan, omdat we heel veel boodschappen bij ons hadden. We moeten hier ongeveer 20 tot 30 minuten lopen om in de binnenstad te komen en dit ook weer om terug te komen.
Thuis hebben we heerlijk geluncht en eventjes gerelaxed. Vervolgens zijn we doorgelopen om ‘Tjitenga’s??’ (als ik het goed schrijf ;) ) te halen. Dit zijn omslagdoeken waar je alle Afrikaanse vrouwen mee ziet lopen. De bovenbenen zijn hier het meest erotische lichaamsdeel van een vrouw, dus in een korte broek zie je niemand rond lopen. Deze omslagdoeken zijn zo stevig, dat de vrouwen ze ook gebruiken om bijvoorbeeld hun kinderen of eten in te dragen, op hun rug.
Hierna hebben we heerlijk gerelaxed met een biertje bij de golfbaan! Hier is de golfbaan ook voor de rijkere mensen, net als in het Westen. Alleen kan je hier wel naar binnen om wat te drinken en hoef je hier niet lid voor te zijn.
Eindelijk hadden we ’s avonds internet geregeld. Wat ontzettend fijn, maar ook weer niet haha! Je voelt je, alsof je helemaal van de wereld bent verdwenen als je 2 dagen niemand kan bereiken en andersom.
Je zit 10 minuten op internet en je bent alweer helemaal bijgepraat.
We hebben ongeveer 8 uur per dag geen stroom en warm water en hiermee dus ook geen internet. Pffff.. Wat een leven hier hoor.
Gisteren was ik met Marjanneke aan het koken, viel de stroom uit. Ging ons eten. Gelukkig hadden we gauw weer stroom en konden we het eten snel afmaken.
We hebben vandaag kolen gekocht zodat, als we geen stroom hebben, we wel kunnen koken.
Ook hebben we de mensen die de projecten hier beheren, ontmoet. We hebben al een hele volle agenda voor de boeg. Vrijdagochtend ontmoeten we de groep tienermoeders, zaterdag gaan we op safari en maandag ontmoeten we de groep prostituees.
Ik krijg hier zo ontzettend veel nieuwe indrukken, dat je het ook echt een cultuurshock kan noemen. Daarnaast is het ook nog eens meer dan 30 graden en moeten we de hele dag lopen. Ik heb een blaar op mijn voet die zo gigantisch groot is, dat ik bijna niet meer kan lopen. Hij zit precies op het gedeelte waar je op staat.
We zijn heel moe van alle indrukken en ik moet het echt even op mij in laten werken. Ik denk dat ik hierdoor misschien ook niet even chronologisch heb geschreven, maar ik hoop dat jullie het in ieder geval begrijpen!
Tot de volgende keer!!
Wat ik nog niet had geschreven trouwens:
Iedereen loopt hier langs de kant van de weg. Vanaf dag het licht wordt, totdat het donker wordt. (Om 18.00u)
Niemand weet waar die mensen vandaan komen en niemand weet waar ze naar toe gaan.
Iedereen is zo met elkaar, dat is zo verschillend met Nederland
Ze fietsen hier veel. Ze hebben hele grote bagagedragers, omdat ze hier ook spullen op vervoeren.
Verder wordt er gigantisch vaak getoeterd, omdat iedereen midden op de weg loopt, waar de auto's ook rijden.
Ze rijden hier trouwens links. Soms best nog wennen (ookal ben ik vaak in Engeland geweest). Ik kijk dan naar de rechterstoel, maar daar zit niemand. Het lijkt dan net alsof de auto zichzelf bestuurt haha!
Vandaag rekende ik spullen af in de supermarkt en achter de kassa zat een man. Op zijn shirt stond: 'it don't matter if you're black or white, it's all the same' met een witte en een zwarte koe eronder. Ik vond dit zo mooi en zei daarom ook: 'i really, really like you're shirt!' Hij vond dit erg tof.
Iedereen hier praat tegen je. Je groet elkaar met: 'Hello, how are you?' Je antwoord met: 'I'm fine and you?' En de ander zegt ook fine. Dan loop je weer verder. Mensen die je helemaal niet kent en toch tegen je praten. In Nederland mag je daar U tegen zeggen.
Tevens, als je aan je hoofd kan lezen dat je het zo warm hebt en het lopen niet meer aan kan, dan houdt iedereen wijs zijn mond. Wie heeft er nou zin om te horen dat het niet fine gaat? Haha.
We slapen in een huisje op het terrein van het bisdom van Chipata. Het huisje is ontzettend mooi! Het heeft 3 slaapkamers met 2 bedden per slaapkamer, 3 wc's, 3 douches, een grote woonkamer en een keuken.
Op de heenreis (die in totaal 26 uur duurde) vlogen er veel verschillende emoties door mijn lijf. Nadat ik een film had gekeken in het vliegtuig en mijn eten op had gegeten, wist ik niet zo goed wat ik moest gaan doen. Ik ben alle foto's op mijn mobiel gaan bekijken.
Wat een herinneringen allemaal...
Wat heb ik veel leuke dingen gedaan en wat heb ik een lieve vriend en ontzettend veel lieve vrienden!
Mijn vriendinnen die mij vrijdagmiddag uit kwamen zwaaien in Wijthmen, de dierentuin waar ik met Bram geweest ben, het weekendje Dusseldorf met mijn vrienden, stapavondjes met mijn vrienden en vriendinnen, Noorwegen met Bram, Castricum aan Zee met mijn vriendinnen, wandelen met Bram en Lily en Fliss, Engeland met Bram, en tot slot: Film Homanje.
En nu? Nu zit ik in Zambia, zonder al dit bovenstaande.
4 maanden met tienermoeders en prostituees werken, samen met 4 andere meiden van verschillende opleidingen.
Geen Bram, geen vriendinnen en geen familie. Niks.
Mijn eigen avontuur tegemoet.
Iets wat mij zal vormen en veranderen.
Iets wat mij, mij zal maken.
Ik zal dit natuurlijk wel kunnen delen met Bram, papa, Jasper, Steven en mijn vrienden en vriendinnen, maar zij zijn er niet bij. Zij zullen niet alles begrijpen.
Ik hoop dat ergens bij mij, mijn moeder is. Dat ze ziet wat ik hier doe en wat ik hier mee maak. Dat ze bij mij zal zijn, net zoals God bij mij is.
-----------------------------------------------------------------------------------------
Zo, nu genoeg emotioneel gelul. Op naar de werkelijkheid.
Wat een leven hier en wat een aardige mensen allemaal!
De aankomst in Malawi was al een hele happening. We kregen een apparaatje op ons voorhoofd om onze koorts te meten in verband met Ebola.
Hierna werd ons gele boekje gecontroleerd (voor de vaccinaties).
Als laatste moesten we door de paspoortcontrole. "I'm on transit to Chipata". moesten we zeggen. Dit, aangezien we geen visum voor Malawi hebben, maar wel voor Zambia.
Hierna werden al onze vingerafdrukken afgenomen en werd er een foto van ons hoofd gemaakt. Toen kregen we een stempel in ons paspoort, mochten we doorlopen en was de volgende aan de beurt.
En dan heb ik nog niet eens verteld hoe we het vliegtuig uitkwamen. Het vliegtuig wordt hier niet gekoppeld aan zo'n loopbuis, maar je moet gewoon met een trap uit het vliegtuig lopen en dan sta je buiten.
Gelukkig was al onze bagage er! Hier waren we nogal zenuwachtig voor, aangezien Peter (de landencoördinator) de vorige keer zijn bagage kwijt was. We hadden een goedkopere vlucht genomen (scheelde 300 euro ongeveer), waarbij we niet helemaal verzekerd waren of onze bagage goed aan zou komen.
Hierna werden we door een busje opgewacht, dat Peter voor ons geregeld had.
Het busje was veel te klein, dus er moesten 4 mensen achterin de open laadbak.
Zo reden we vanaf Lilongwe (Malawi) naar Chipata (Zambia). Met de teller op 130 km/u.
Iedereen keek ons aan. 4 blonde meisjes in een open laadruimte met zo'n 15 koffers die vastgebonden zaten. (En dan zat ik nog veilig op de achterbank in verband met mijn lenzen ;).)
Toen kwamen we bij de grens van Malawi naar Zambia. Allemaal formulieren invullen, paspoorten laten en stempels krijgen.
En door.
Eenmaal bij het Diocese op Chipata aangekomen (waar ons verblijf is), kregen we meteen ons huisje te zien. (Deze hadden ze tot aan de dag voor aankomst nog niet af, haha)
Kamers verdeeld en lekker gedoucht. EINDELIJK, een douche. Na een reis van 26 uur ben je hier nog het meeste blij mee.
Hierna kregen we eten bij The Sisters (waarbij we op het terrein slapen). Dit vond ik ontzettend lief en het was onwijs lekker!
Gisteren zijn we voor het eerst op de markt geweest. Wat een markt zeg. zo ontzettend groot, met zoooooo veel eten! Heel veel groente, fruit, kruiden, kleding en noem maar op.
Van de kleren schrik ik echt. Alle kleren die hier verkocht worden, is kleding die wij in Westerse landen ‘weggooien’, omdat ze kapot zijn of te vaak zijn gedragen.
Ik zag een vrouw in een werkshirt van de ‘Van Haren’ lopen. Een werkshirt. Dat zouden wij in Nederland niet aan doen als we niet aan het werk waren.
Op de markt zagen we ook straatkinderen lopen. Je kan ze hier goed onderscheiden. Straatkinderen lopen met kleding vol met gaten, zonder schoenen en met vuilniszakken bij zich.
Hierna ben ik samen met Amber, Iris en Peter naar de supermarkt gegaan om boodschappen te doen. Marjanneke, Lisa en Marjolein zijn op de markt groente en fruit gaan halen.
Wij waren lekker met de taxi naar huis gegaan, omdat we heel veel boodschappen bij ons hadden. We moeten hier ongeveer 20 tot 30 minuten lopen om in de binnenstad te komen en dit ook weer om terug te komen.
Thuis hebben we heerlijk geluncht en eventjes gerelaxed. Vervolgens zijn we doorgelopen om ‘Tjitenga’s??’ (als ik het goed schrijf ;) ) te halen. Dit zijn omslagdoeken waar je alle Afrikaanse vrouwen mee ziet lopen. De bovenbenen zijn hier het meest erotische lichaamsdeel van een vrouw, dus in een korte broek zie je niemand rond lopen. Deze omslagdoeken zijn zo stevig, dat de vrouwen ze ook gebruiken om bijvoorbeeld hun kinderen of eten in te dragen, op hun rug.
Hierna hebben we heerlijk gerelaxed met een biertje bij de golfbaan! Hier is de golfbaan ook voor de rijkere mensen, net als in het Westen. Alleen kan je hier wel naar binnen om wat te drinken en hoef je hier niet lid voor te zijn.
Eindelijk hadden we ’s avonds internet geregeld. Wat ontzettend fijn, maar ook weer niet haha! Je voelt je, alsof je helemaal van de wereld bent verdwenen als je 2 dagen niemand kan bereiken en andersom.
Je zit 10 minuten op internet en je bent alweer helemaal bijgepraat.
We hebben ongeveer 8 uur per dag geen stroom en warm water en hiermee dus ook geen internet. Pffff.. Wat een leven hier hoor.
Gisteren was ik met Marjanneke aan het koken, viel de stroom uit. Ging ons eten. Gelukkig hadden we gauw weer stroom en konden we het eten snel afmaken.
We hebben vandaag kolen gekocht zodat, als we geen stroom hebben, we wel kunnen koken.
Ook hebben we de mensen die de projecten hier beheren, ontmoet. We hebben al een hele volle agenda voor de boeg. Vrijdagochtend ontmoeten we de groep tienermoeders, zaterdag gaan we op safari en maandag ontmoeten we de groep prostituees.
Ik krijg hier zo ontzettend veel nieuwe indrukken, dat je het ook echt een cultuurshock kan noemen. Daarnaast is het ook nog eens meer dan 30 graden en moeten we de hele dag lopen. Ik heb een blaar op mijn voet die zo gigantisch groot is, dat ik bijna niet meer kan lopen. Hij zit precies op het gedeelte waar je op staat.
We zijn heel moe van alle indrukken en ik moet het echt even op mij in laten werken. Ik denk dat ik hierdoor misschien ook niet even chronologisch heb geschreven, maar ik hoop dat jullie het in ieder geval begrijpen!
Tot de volgende keer!!
Wat ik nog niet had geschreven trouwens:
Iedereen loopt hier langs de kant van de weg. Vanaf dag het licht wordt, totdat het donker wordt. (Om 18.00u)
Niemand weet waar die mensen vandaan komen en niemand weet waar ze naar toe gaan.
Iedereen is zo met elkaar, dat is zo verschillend met Nederland
Ze fietsen hier veel. Ze hebben hele grote bagagedragers, omdat ze hier ook spullen op vervoeren.
Verder wordt er gigantisch vaak getoeterd, omdat iedereen midden op de weg loopt, waar de auto's ook rijden.
Ze rijden hier trouwens links. Soms best nog wennen (ookal ben ik vaak in Engeland geweest). Ik kijk dan naar de rechterstoel, maar daar zit niemand. Het lijkt dan net alsof de auto zichzelf bestuurt haha!
Vandaag rekende ik spullen af in de supermarkt en achter de kassa zat een man. Op zijn shirt stond: 'it don't matter if you're black or white, it's all the same' met een witte en een zwarte koe eronder. Ik vond dit zo mooi en zei daarom ook: 'i really, really like you're shirt!' Hij vond dit erg tof.
Iedereen hier praat tegen je. Je groet elkaar met: 'Hello, how are you?' Je antwoord met: 'I'm fine and you?' En de ander zegt ook fine. Dan loop je weer verder. Mensen die je helemaal niet kent en toch tegen je praten. In Nederland mag je daar U tegen zeggen.
Tevens, als je aan je hoofd kan lezen dat je het zo warm hebt en het lopen niet meer aan kan, dan houdt iedereen wijs zijn mond. Wie heeft er nou zin om te horen dat het niet fine gaat? Haha.
-
29 September 2015 - 18:31
Coby Van Leeuwen:
Wauw Jorinde!! Wat een indrukken!!
Miriam zag de auto met een aantal meiden in de laadbak helemaal voor zich :) Herinneringen van haar!!
Liefs van Ron, Coby , Miriam en Nelgina -
29 September 2015 - 18:52
Gert:
WOW....dat zal inderdaad allemaal erg indrukwekkend over komen zeg...en vergeleken bij ons natuurlijk een cultuurshock...8 uur per dag geen stroom en warm water...wat zijn wij dan toch ontzettend verwend hier zeg...!! Ook wel eens griezelig hoor gezien de omstandigheden daar..Je bent een TOPPER... -
29 September 2015 - 19:02
Jorinde Zoeter:
Wat leuk Coby!! Groetjes aan iedereen thuis! -
29 September 2015 - 19:02
Jorinde Zoeter:
Wat leuk Coby!! Groetjes aan iedereen thuis! -
29 September 2015 - 19:03
Jorinde Zoeter:
Ja dat is echt een cultuurshock Gert, maar wel heel gaaf om mee te maken. Het maakt je alleen wel bekaf, ik ben zo moe en gesloopt!
De mensen hier leven zo ontzettend mooi dat, dat je aan de andere kant weer kracht geeft! -
30 September 2015 - 07:47
Fébe:
Wauw meid, wat maak je nu al onwijs veel mee! Het lijkt me echt super om dat allemaal mee te maken! Geniet ervan en blijf vooral naar ons schrijven! Ik ben heel benieuwd wat je nog meer mee gaat maken. Heel veel plezier nog! ❤️ x -
30 September 2015 - 08:27
Michael:
Topper! Succes! Be Jorinde, become Jorinde! Be the best! :D -
30 September 2015 - 20:36
Hilma:
Hoi lievie,
Ga vanaf nu steeds alles volgen hoor!
Wat bijzonder allemaal en inderdaad niet voor te stellen hoe het is. Daarom leuk om alles te lezen en te volgen. Heel veel plezier en hoop dat je veel mooie dingen mag zien en meemaken.
Liefs Hilma -
01 Oktober 2015 - 09:18
Jozien En Alfred:
Mooi verhaal Jorinde! Ook wij volgen je avontuur!
Gr. Alfred en Jozien -
01 Oktober 2015 - 15:38
Gert-Jan:
Dag Lieverd,
Heb net je verslag gelezen. Boeiend...en ik weet het zeker....Je moeder is bij je. Ook via je prachtige medaillonnetjes.
Ben reuze beniewd naar je foto's en hoe je kamer en directe leefomgeving er uit ziet. Maar ja, ik moet natuurlijk eerst uitviegelieren hoe dat moet. (Foto's zoeken)
Wat schrijf je op een mooie manier.
Hilma brengt nu net (1-10-15, 15.30 uur) de grasmaaier en ik zie mijn ontzettend groene grasje. Zo groen zal het bij jou nu niet zijn.
Go for it........doe je best en vooral niet vergeten te genieten.
En hier................"Free at last" (grapje hoor).
Liefs, "schoonpa" -
04 Oktober 2015 - 16:42
Richard:
Dank voor je boeiende, beeldende verslag, Jorinde! Het is inderdaad lastig voor te stellen voor ons als je er niet geweest bent, maar aan jouw manier van vertellen zal dat zeker niet liggen!
Fijn dat je zo'n mooi onderkomen hebt, met zelfs 3 wc's en douches. Dat is dan gelukkig een plek waar je even tot jezelf kunt komen, hoop ik, en voor de rest klinkt het als nogal kamperen en improviseren. Gelukkig dat je dat ook vaak gedaan hebt, dat komt misschien nog van pas ... kolen of hout stoken, batterijen, kaarsen of een knijpkat bij de hand (klinkt als uit de oorlog, maar toch heb ik er sinds vorig jaar eentje), een beetje houtje-touwtje - figuurlijk of zelfs letterlijk.
Gelukkig dat de mensen zo aardig en gastvrij zijn - dat hoor je wel vaker, hoe rijker, hoe minder hartelijk en open! Iets wat tot nadenken stemt ....
Heel veel succes, inzet en sterkte gewenst verder!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
