Memories last forever
Door: Jorinde Zoeter
Blijf op de hoogte en volg Jorinde
23 Januari 2016 | Malawi, Nkhotakota
| To begin a new chapter, you have to close the last one |
Met mijn slippers in mijn hand, loop ik over het strand met mijn blote voeten. Ik voel de zandkorrels tussen mijn tenen glijden en ik kijk naar de mooie blauwe lucht met zijn witte wolken.
Ik voel mij vrij. Ik voel mij intens gelukkig en ik denk op dit moment even aan helemaal niks.
Voor mijn gevoel staat de tijd even stil.
Iris citeerde laatst een zin van iemand die zij kent: ‘De tijd gaat niet te snel voorbij, maar wij gaan aan de tijd voorbij’.
Op dit moment wil ik alleen maar genieten van het hier en nu. En dat is wat ik doe.
Terwijl mijn ogen over het meer dwalen en ik naar het gebergte in de verte tuur, dwalen mijn gedachten af naar de afgelopen vier maanden.
Vier maanden, waarin ik zo ontzettend veel heb meegemaakt. Waarin ik een sterker persoon ben geworden, waarin ik nieuwe vrienden heb gemaakt en waarin ik een andere levensstijl heb gecreëerd. Ik ben niet meer zo gehaast en ik neem de tijd voor alles wat ik doe. Want, als je er de tijd voor neemt dan geniet je er veel meer van.
Ik ga zitten op het strand en laat de zandkorrels langs mijn benen glijden. Terwijl ik mijn armen om mijn knieën sla, kijk ik naar een man die in het water staat te vissen met een groot net.
Kon ik hier maar voor eeuwig blijven.
Ik laat het water mijn voeten aanraken en kijk naar de zon die steeds verder onder gaat.
In vier maanden tijd bouw je een heel leven op. Ik heb een leven opgebouwd naast mijn leven in Nederland en ik moet toegeven dat ik er best wel een beetje moeite mee had om hier afscheid van te nemen. Het is dan voorgoed voorbij en je zal niet meer terugkeren. In ieder geval niet op de manier zoals ik hier nu zit.
Misschien is vier maanden ook wel net te kort. Als we hier zes maanden hadden gezeten, dan kan je nog verder komen denk ik. In je persoonlijke ontwikkeling, maar ook in je professionele ontwikkeling.
Na 2/3 maanden wisten wij een beetje wat we de leuke plekken vonden in Chipata, we kenden elkaar steeds beter, ons werk had steeds meer zin omdat we de meiden goed leerden kennen en omdat we zagen dat we verder kwamen en steeds meer bereikten en naast ons werk maakten we ook nieuwe vrienden waar we vaak naartoe gingen.
We hebben ontzettend veel leuke dingen mee gemaakt. De lessen verliepen over het algemeen erg goed en de meiden waren erg gemotiveerd. We zijn veel uit geweest en hebben samen met elkaar vele drankjes weg gedronken. Hiernaast zijn we natuurlijk ook nog op vakantie geweest naar Livingstone, is Bram langs gekomen en heb ik hem heel Chipata kunnen laten zien. Hier ben ik blij om, want daardoor heeft hij ervaren waar ik al die tijd heb gewoond. Waar ik in wezen helemaal opnieuw ben begonnen.
Ik mis het thuis een beetje. Ik mis Bram, hem afzetten op het vliegveld viel toch wel veel zwaarder dan verwacht, ik mis mijn familie en mijn vrienden. Ik mis mijn kamer in Assendorp, mijn lieve katten en Brams hondje die nu volgens mij al 10 keer groter is dan toen ik wegging.
Als het aan mij lag, dan had ik iedereen van wie ik houd zo meegenomen hierheen en dan waren we hier allemaal samen opnieuw begonnen.
Als ik straks thuis ben, dan weet ik dat ik de vraag krijg: ‘Hoe was het’? Ik weet niet wat ik hierop moet antwoorden. Want hoe was het? Gisteren heb ik samen met de meiden rondom het kampvuur op het strand gezeten, voor onze deur. We hebben het over deze vraag gehad. Want wat zullen wij hierop antwoorden? Zoals Lisa al zei: je kan hier niets op antwoorden. Als je zegt dat het leuk was, doe je tekort aan alle armoede die we hebben gezien en als je zegt dat het niet leuk was, doe je tekort aan alle leuke momenten waarin we zoveel lol hebben gehad.
Het is geen vakantie geweest, maar het is hetzelfde als dat wij aan jou zullen vragen: ‘Goh, hoe waren je afgelopen vier maanden’?
Ik staar naar rechts, waar het water tegen de kleine rotsen aan klettert. Toch, zijn er ook bepaalde dingen die ik niet zal missen.
De gigantisch vele insecten, het elke avond DEET opspuiten voor deze beesten, de klamboe, de malaria pillen, het vele plassen in een gat in de grond, de stroomuitval (ook al kon dit soms nog best gezellig zijn met kaarsjes en een filmpje), elk moment van de dag naast je horen: ‘MZUNGU MZUNGU’ en dan wijzende vingertjes van kinderen, al het afval op de ‘wegen’, het koken op kolen, de spinnen, altijd je bovenbenen moeten bedekken, het koken op een camping gasstel, het eten met je ‘rechter’hand terwijl ik links ben, de wereldstekker, het wifi hutje waar de wifi het nooit deed, de vele variatie die er was in het eten tussen rijst/macaroni/nshima, de afwas, de wc zonder wc-bril, de onverdraaglijke hitte...
Maar het lijstje met de dingen die ik wél zal missen, is veel groter en betekent veel meer. De meiden waarmee ik leef en waarmee ik een steeds betere band heb opgebouwd, de collega’s waarmee ik heb gewerkt, onze honden prince/princess/spy/poggy, onze nachtwaker Chirwa, het onwijs mooie uitzicht vanuit ons huisje, het niet hoeven stofzuigen, het samen in slaap vallen na 3 uur kletsen met Amber, het dansen tot je er bij neer valt in de kroeg, het samen ontbijten/lunchen/avondeten, de humor die we soms met zijn allen zo goed konden delen, de vele films die we samen hebben gekeken, het kijhard meezingen samen met Mara tijdens het koken, sowieso het gezamelijk koken want dat is veel gezelliger, de tuinman die elke ochtend vraagt: ‘Muli Bwanji’? en met een glimlach opkijkt als we in koor antwoorden: ‘Bwino, muli bwanji’?, alle mooie dieren die hier rondlopen, de marktvrouw, mijn mooie wilde Afrikaanse geplatte haar, Jan onze persoonlijke taxi-chauffeur, de Zambiaanse handdruk, de caregivers, onze vrienden, het leven met de dag... Wat ik vooral ga missen is, dat er elke dag wel iets gebeurde wat we nog nooit hadden meegemaakt of gezien. Zoals die ene keer dat er een levende kip in de prullenbak van de supermarkt lag, omdat hij niet ‘allowed’ was om naar binnen te gaan, of dat we vanuit ons huis een kip zien rennen met Prince en Princess erachteraan en daar achteraan Chirwa onze nachtbewaker, om ze vervolgens weer terug te zien rennen in een andere volgorde: Chirwa die de kip vast heeft en Princess en Prince springend en blaffend erachteraan.
Ik sta op en loop langzaam terug naar ons huisje. Terwijl ik achter mij kijk zie ik mijn eigen voetstappen in het zand staan. Het spoor wat ik gelopen heb.
Zambia was een gedeelte van dit spoor en dit hoofdstuk heb ik afgesloten, voor nu. Ik ga op naar mijn volgende hoofdstuk en naar mijn verdere avonturen in het leven. Maar Zambia zal altijd een deel van mij blijven, want het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.
Zambia is mijn thuis.
Met mijn slippers in mijn hand, loop ik over het strand met mijn blote voeten. Ik voel de zandkorrels tussen mijn tenen glijden en ik kijk naar de mooie blauwe lucht met zijn witte wolken.
Ik voel mij vrij. Ik voel mij intens gelukkig en ik denk op dit moment even aan helemaal niks.
Voor mijn gevoel staat de tijd even stil.
Iris citeerde laatst een zin van iemand die zij kent: ‘De tijd gaat niet te snel voorbij, maar wij gaan aan de tijd voorbij’.
Op dit moment wil ik alleen maar genieten van het hier en nu. En dat is wat ik doe.
Terwijl mijn ogen over het meer dwalen en ik naar het gebergte in de verte tuur, dwalen mijn gedachten af naar de afgelopen vier maanden.
Vier maanden, waarin ik zo ontzettend veel heb meegemaakt. Waarin ik een sterker persoon ben geworden, waarin ik nieuwe vrienden heb gemaakt en waarin ik een andere levensstijl heb gecreëerd. Ik ben niet meer zo gehaast en ik neem de tijd voor alles wat ik doe. Want, als je er de tijd voor neemt dan geniet je er veel meer van.
Ik ga zitten op het strand en laat de zandkorrels langs mijn benen glijden. Terwijl ik mijn armen om mijn knieën sla, kijk ik naar een man die in het water staat te vissen met een groot net.
Kon ik hier maar voor eeuwig blijven.
Ik laat het water mijn voeten aanraken en kijk naar de zon die steeds verder onder gaat.
In vier maanden tijd bouw je een heel leven op. Ik heb een leven opgebouwd naast mijn leven in Nederland en ik moet toegeven dat ik er best wel een beetje moeite mee had om hier afscheid van te nemen. Het is dan voorgoed voorbij en je zal niet meer terugkeren. In ieder geval niet op de manier zoals ik hier nu zit.
Misschien is vier maanden ook wel net te kort. Als we hier zes maanden hadden gezeten, dan kan je nog verder komen denk ik. In je persoonlijke ontwikkeling, maar ook in je professionele ontwikkeling.
Na 2/3 maanden wisten wij een beetje wat we de leuke plekken vonden in Chipata, we kenden elkaar steeds beter, ons werk had steeds meer zin omdat we de meiden goed leerden kennen en omdat we zagen dat we verder kwamen en steeds meer bereikten en naast ons werk maakten we ook nieuwe vrienden waar we vaak naartoe gingen.
We hebben ontzettend veel leuke dingen mee gemaakt. De lessen verliepen over het algemeen erg goed en de meiden waren erg gemotiveerd. We zijn veel uit geweest en hebben samen met elkaar vele drankjes weg gedronken. Hiernaast zijn we natuurlijk ook nog op vakantie geweest naar Livingstone, is Bram langs gekomen en heb ik hem heel Chipata kunnen laten zien. Hier ben ik blij om, want daardoor heeft hij ervaren waar ik al die tijd heb gewoond. Waar ik in wezen helemaal opnieuw ben begonnen.
Ik mis het thuis een beetje. Ik mis Bram, hem afzetten op het vliegveld viel toch wel veel zwaarder dan verwacht, ik mis mijn familie en mijn vrienden. Ik mis mijn kamer in Assendorp, mijn lieve katten en Brams hondje die nu volgens mij al 10 keer groter is dan toen ik wegging.
Als het aan mij lag, dan had ik iedereen van wie ik houd zo meegenomen hierheen en dan waren we hier allemaal samen opnieuw begonnen.
Als ik straks thuis ben, dan weet ik dat ik de vraag krijg: ‘Hoe was het’? Ik weet niet wat ik hierop moet antwoorden. Want hoe was het? Gisteren heb ik samen met de meiden rondom het kampvuur op het strand gezeten, voor onze deur. We hebben het over deze vraag gehad. Want wat zullen wij hierop antwoorden? Zoals Lisa al zei: je kan hier niets op antwoorden. Als je zegt dat het leuk was, doe je tekort aan alle armoede die we hebben gezien en als je zegt dat het niet leuk was, doe je tekort aan alle leuke momenten waarin we zoveel lol hebben gehad.
Het is geen vakantie geweest, maar het is hetzelfde als dat wij aan jou zullen vragen: ‘Goh, hoe waren je afgelopen vier maanden’?
Ik staar naar rechts, waar het water tegen de kleine rotsen aan klettert. Toch, zijn er ook bepaalde dingen die ik niet zal missen.
De gigantisch vele insecten, het elke avond DEET opspuiten voor deze beesten, de klamboe, de malaria pillen, het vele plassen in een gat in de grond, de stroomuitval (ook al kon dit soms nog best gezellig zijn met kaarsjes en een filmpje), elk moment van de dag naast je horen: ‘MZUNGU MZUNGU’ en dan wijzende vingertjes van kinderen, al het afval op de ‘wegen’, het koken op kolen, de spinnen, altijd je bovenbenen moeten bedekken, het koken op een camping gasstel, het eten met je ‘rechter’hand terwijl ik links ben, de wereldstekker, het wifi hutje waar de wifi het nooit deed, de vele variatie die er was in het eten tussen rijst/macaroni/nshima, de afwas, de wc zonder wc-bril, de onverdraaglijke hitte...
Maar het lijstje met de dingen die ik wél zal missen, is veel groter en betekent veel meer. De meiden waarmee ik leef en waarmee ik een steeds betere band heb opgebouwd, de collega’s waarmee ik heb gewerkt, onze honden prince/princess/spy/poggy, onze nachtwaker Chirwa, het onwijs mooie uitzicht vanuit ons huisje, het niet hoeven stofzuigen, het samen in slaap vallen na 3 uur kletsen met Amber, het dansen tot je er bij neer valt in de kroeg, het samen ontbijten/lunchen/avondeten, de humor die we soms met zijn allen zo goed konden delen, de vele films die we samen hebben gekeken, het kijhard meezingen samen met Mara tijdens het koken, sowieso het gezamelijk koken want dat is veel gezelliger, de tuinman die elke ochtend vraagt: ‘Muli Bwanji’? en met een glimlach opkijkt als we in koor antwoorden: ‘Bwino, muli bwanji’?, alle mooie dieren die hier rondlopen, de marktvrouw, mijn mooie wilde Afrikaanse geplatte haar, Jan onze persoonlijke taxi-chauffeur, de Zambiaanse handdruk, de caregivers, onze vrienden, het leven met de dag... Wat ik vooral ga missen is, dat er elke dag wel iets gebeurde wat we nog nooit hadden meegemaakt of gezien. Zoals die ene keer dat er een levende kip in de prullenbak van de supermarkt lag, omdat hij niet ‘allowed’ was om naar binnen te gaan, of dat we vanuit ons huis een kip zien rennen met Prince en Princess erachteraan en daar achteraan Chirwa onze nachtbewaker, om ze vervolgens weer terug te zien rennen in een andere volgorde: Chirwa die de kip vast heeft en Princess en Prince springend en blaffend erachteraan.
Ik sta op en loop langzaam terug naar ons huisje. Terwijl ik achter mij kijk zie ik mijn eigen voetstappen in het zand staan. Het spoor wat ik gelopen heb.
Zambia was een gedeelte van dit spoor en dit hoofdstuk heb ik afgesloten, voor nu. Ik ga op naar mijn volgende hoofdstuk en naar mijn verdere avonturen in het leven. Maar Zambia zal altijd een deel van mij blijven, want het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.
Zambia is mijn thuis.
-
23 Januari 2016 - 14:01
Anouk:
Wauw Jorin,
Wat mooi. En wat ontzettend bijzonder.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het fijn is om naar huis te komen, maar tegelijk heel moeilijk en verdrietig is om afscheid te nemen van alles en iedereen die je achter moet laten.
Maar deze ervaring heb je maar mooi in de pocket meid! En kan niemand je meer afnemen.
ik hoop dat wij ook ooit nog eens zoiets mee mogen maken -
23 Januari 2016 - 17:41
Marion:
Mooi verhaal. Je kunt altijd in je gedachten terug gaan. ....Deze ervaring kan jou niemand meer afpakken! !! Ik ben blij jou straks weer te zien. .... -
23 Januari 2016 - 18:39
Gert:
TOP dame.... mooie taak volbracht en daar kun je zeker trots op terugkijken. TOPPER ben je..!! -
24 Januari 2016 - 16:04
Jorinde Zoeter:
Dank jullie wel allemaal <3 ! -
24 Januari 2016 - 17:13
Kees:
Hoi Jorinde,
Mooi verhaal dat heerlijk wegleest. Maar dat is niet het enige. Het is niet zo maar een verhaal, maar het is jouw leven dat je beschrijft. Voor het eerst een periode in je leven waarvan ik geen deel heb uitgemaakt. Dat voelt vreemd, maar ook goed als ik zie hoe jij de nieuwe ervaringen een plek geeft en meer dan dat je leven daarmee vormt. Dit is input voor je toekomst en ik heb daar een goed gevoel bij. Ik heb ook een goed gevoel bij dinsdag als je weer thuis komt. Tot dan op Schiphol.
Liefs
De Pap. -
24 Januari 2016 - 19:57
Bram:
Heel mooi geschreven! Het zal zeker altijd een deel van jou blijven en gelukkig heb je je herinneringen die niemand je ooit kan afpakken -
24 Januari 2016 - 19:59
Bram:
Misschien kunnen we ooit nog teruggaan of samen ergens in Afrika vrijwilligerswerk doen.
Het was leuk steeds alle verhalen te lezen meis en thuis mee te leven met alles wat je meemaakte. Zelfs ik ga dat missen haha.
Xxx -
25 Januari 2016 - 20:14
Gert-Jan:
Gewelig meisje,
Ben net terug van Vlieland en lees dit nu.
Ben er stil van en denk eraan dat ik blij ben dat je morgen terug bent.
Dan zul je ook weer komen innje thuis-omgening.
Ook jij zult dan na een pposje weer voelen.........net terug van ......!!!!! -
25 Januari 2016 - 20:17
Gert-Jan:
Maar dan wel schathemeltje rijker aan bijzondere ervaringen.
Tot dan!
Schoonpa. -
25 Januari 2016 - 21:09
Hilma:
Hoi lievie,
Ook ik lees dit nu en zit je al in het vliegtuig. Wat gaat de tijd snel.
Ben heel benieuwd hoe je het hier weer vindt en of je de rust die je daar ervaren hebt ook hier kunt vinden.
Want dan heb je een stukje van daar, hiermee naar toe genomen.
Tot gauw.
Dikke knuffel, Hilma
-
28 Januari 2016 - 22:29
Richard:
Een prachtige, boeiende, filosofische en daarmee heel waardige afsluiting van je verblijf en je eerdere verslagen! Zoals de Fransen zeggen, partir c'est mourir un peu, maar volgens Salvador Dali is elk afscheid ook weer de geboorte van een herinnering, en dat is precies wat je uitdrukt.
"Maar Zambia zal altijd een deel van mij blijven, want het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben."
Heel fraai verwoord, hoor. Daar is geen speld tussen te krijgen. Doe er je voordeel maar mee, nu en later!
Met de beste wensen,
Richard
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
