Travelling together is my favorite place to be

| Travelling together is the most beautiful thing in my life. Want to do that forever |

21 december 2015
Mijn hart slaat over, hij gaat sneller dan normaal. Een brok in mn keel en ik houd mijn handen voor mij uit. Mijn bezweten vingers omklemmen het dashboard.
Gelukkig remt mister Lungu net op tijd voor de koe die over wilt steken.

We zijn onderweg naar Lusaka. 7 uur rijden, 4 personen op de achterbank.

Overal zie ik groen. Het heeft hier duidelijker harder geregend dan in Chipata. Dit komt, omdat Chipata tussen de bergen ligt. Dat betekent het woord 'chipata' ook in Chichewa. Chi betekent groot en Pata betekent tussen de bergen. Ka betekent klein, er is ook een wijk in Chipata die Kapata heet. Dat betekent dus 'kleine stad tussen de bergen'.
Goed, terug komend op de regen; doordat Chipata dus tussen de bergen ligt, komt de regen daar minder snel.

We stoppen in een dorpje, om even onze benen te strekken na 5 uur rijden. Het is toch best lang hoor, om met zn vieren op de achterbank te zitten voor zoveel uur.
Mensen glimlachen en blijven staan. Ze wijzen naar mijn chitenge en naar de rasta's op mijn hoofd. 'Aaaaaaaaah, real African! Beautiful'! Ik krijg een warm gevoel van binnen. Je kan mensen hier zo blij maken met het feit dat je, je aanpast in het land waar je op bezoek bent. Nou ik ga die chitenge ook thuis dragen hoor. Als ik uit bed kom en mijn dagelijkse scrambled eggs maak.

Ik luister naar Neil Young, Pink Floyd, Boudewijn de Groot, Bonn Jovi, Bruce Springsteen, Johnny Cash, Kate Bush. Het voelt als vroeger. Ik kijk uit het raam naar buiten, naar de bergen, terwijl mijn gedachten teruggaan naar de vele vakanties die ik met papa, mama, Jasper en Steven heb doorgebracht. Met z'n drieën 14 uur op de achterbank is nooit echt een succes geweest. Jasper zat in het midden, met zijn benen zodanig wijd, dat Steven en ik samen op een even groot stukje zaten als Jasper alleen in beslag nam. Maar het zijn juist die vakanties, waardoor ik in de auto graag naar al boven beschreven helden luister. Het geeft mij het gevoel dat ik weer op zo'n vakantie ga. Alleen terug naar de werkelijkheid; nu zitten we met 4 personen op de achterbank. Eigenlijk geen verschil dus: ik zit even krap als toen.

22 december 2015
Waarom duurt de rit zo lang? Ik moet plassen. Terwijl ik mijzelf 10 keer verzit op de achterbank en ik mijn blik door het raam over het landschap laat glijden, kijk ik om de seconde op de klok naast het dashboard om te kijken hoe laat het is.
Ik wil niet te laat komen hoor, ik wil eerder op het vliegveld zijn dan dat Bram aankomt.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen, blijk het vliegtuig waar Bram in zit vertraging te hebben.
Jeetje, ik heb helemaal geen geduld meer. Waarom overkomt ons dit nou?
Dan maar even wat drinken met Amber en Mister Lungu, onze chaffeur.

Uiteindelijk sluiten wij ons weer netjes aan bij alle andere mensen die iemand op staan te wachten. We glippen overal tussendoor, zodat we vooraan komen te staan.
Iedereen wordt geknuffelt en iedereen is blij met elkaars weerzien. Wij kunnen alleen Bram en Ambers familie maar niet vinden. Oh nee, ik moet plassen. Shit, daar hebben we helemaal geen tijd voor!
Terwijl ik van mijn ene been op mijn andere been hups, spreek ik met Amber af om heel vlug naar de wc te rennen en direct weer terug te komen.

Nadat we ons weer hebben gevoegd op het kleine stukje oppervlakte wat ze hier de 'ontvangsthal' noemen, zie ik ineens Kees achter het raam. Waar is Bram dan? Ik zie hem niet!

En dan ineens, zie ik Bram z'n hoofdje achter het glas!
Terwijl ze door de deur heen lopen, worden ze natuurlijk ook nog gecontroleerd door de bewaking. Zij worden er weer uitgepikt. Schiet nou op!

En eindelijk, ja EINDELIJK, kan ik Bram aanraken. Ik sprint op hem af en knuffel hem zo hard, alsof ik hem al in geen jaren meer gezien heb.

Ik heb je zo gemist.

23 december 2015
Vandaag zijn we van Lusaka doorgereden naar Livingstone. En hoe.
Met z'n tienen in één auto. Het leek wel een busje vol met Polen.

Kees voorin, Amber, Iris en Ambers ouders op de achterbank en Mara, Lisa, Bram en ik in de achterbak. En gas d'r op!

In totaal hebben we zo 7,5 uur gezeten. Ik was toch wel heel blij dat we toen eindelijk aangekomen waren. Het was niet meer vol te houden. Het was heet en mijn kont deed gigantisch veel pijn. Maar, het was wel een hele ervaring!

Amber, haar ouders en Kees hadden we afgezet bij hun hotel, terwijl wij doorreden naar ons eigen hotel.
Een prachtig, mooi en lief hotel!

24 december 2015
Vandaag zijn we bij de Victoria watervallen in Zimbabwe geweest. Het was zo ontzettend mooi, echt prachtig!
We hebben onwijs veel foto's gemaakt, zodat we er nog even goed van na kunnen genieten!

25 december 2015
Oké, ik doe het. De rest heeft het ook gedaan. En wees eerlijk, wat kan er nou misgaan als je een ravijn in springt? Niet zo veel toch?

Mijn handen zweten. Wat moet ik vasthouden? Waar moet ik naartoe kijken? Het duizelt voor mijn ogen.

Oké, als hij aftelt dan ren ik en dan spring ik. Simpel.

'3, 2, 1! Faster, faster!'

En ja hoor, daar ga ik. Ik zweef, ik zweef boven een ravijn. Het is zo hoog, dat het nep lijkt. Alsof het allemaal is opgezet, of een schilderij ofzo. Het is prachtig.

Ik vlieg zo hard vooruit dat ik mijn armen durf te spreiden. Ik voel me net een vogel, zo vrij. Zo hoog in de lucht.

Ineens hang ik stil. Slik. Dit gaat mij m'n pet te boven. Sleep mij alsjeblieft gauw terug. Ja, dankjewel.

Het was super gaaf, de Zambezi swing, maar ik weet niet of ik dit ooit nog een keer durf.
Ik ben stiekem wel heel erg trots op mijzelf. Ik heb mijn grootste angst overwonnen: hoogtevrees. Check.

'S middags bij het hotel aangekomen voel ik mij helemaal niet goed. Ik begin te rillen en te shaken en ik heb het gevoel alsof ik koorts heb. Terwijl ik op bed ga liggen in de hoop dat het overgaat, gaat Bram samen met Lisa, Mara en Iris boodschappen doen.
Als Bram terug komt, heb ik rond de 40 graden koorts en ongelovelijke diarree en buikpijn. Ik heb mij nog nooit zo beroerd gevoeld. Waarschijnlijk heb ik een voedselvergiftiging opgelopen.

26 december 2015
Daar lig je dan, met kerst. Is je vriend helemaal vanuit Nederland naar Zambia gekomen, voor jou, en dan ben je zo ziek als een hond.
Als je had gezegd dat ik op dat moment dood zou gaan, dan zou ik je echt geloven.

'S nachts had ik veel verschillende dromendie zo echt leken, alaof ik aan het ijlen was.
Ondertussen werd ik 30000 keer wakker, omdat ik diarree had en naar de wc moest. Ik heb het hele bed uitgezweet en alles was zeiknat.

Dus ook op tweede kerstdag heb ik de hele dag op bed gelegen.

27 december 2015
Van Bram moest ik beginnen aan een zogeten 'paracetemolspiegel'. Dat had hij van zijn vader.
Gelukkig luister ik altijd heel goed naar Bram en heb ik netjes ziin raad opgevolgt.

Oké, dat laatste was sarcasme. Maar geloof het of niet, ik heb wel echt zijn raad opgevolgt!

Ik haat medicijnen en alles wat ermee te maken heeft, dus ik neem eens in de 10 jaar misschien een aspirine.
Alleen, omdat ik nu hier ben en Bram hier ook maar kort is, heb ik mij over mijn haat heen gezet.

En wat denk je? Het hielp! Dat wist Bram natuurlijk allang, maar ik voelde mij echt zo'n stuk beter. Mijn diarree was ook over en ik besloot om nog één dag thuis te blijven, zodat ik mij de rest van de week weer goed zou voelen.

Bram heeft vandaag de Devils Pool Walk gelopen, samen met Lisa en Iris. Ik heb deze afgezegd. Ik denk niet dat ik dit levend gehaald zou hebben, ondanks mijn wilskracht.
Bij de Devils Pool Walk loop je aan de Zambia kant van de Victoria Watervallen. Je loopt ongeveer 1,5 uur omhoog, dan mag je een kwartiertje zwemmen oo de rand van de waterval en dan loop je weer terug. Bram heeft het erg leuk gehad en het was heel mooi!
Hij had hele mooie foto's laten zien.

Ik bleef dus thuis samen met Mara. We hebben lekker bij het zwembad gehangen.

28 december 2015
Vandaag bleef ik dus nog één dag thuis. De rest bleef ook thuis, dus het was best gezellig. We hebben bij het zwembad rond gehangen.

Eerst zouden Bram, Mara en ik the Lion and Cheetah Walk doen, maar deze hebben we kunmen verzetten naar 31 december.

29 december 2015
Vandaag gingen we naar Mukuni Village. Een echt Afrikaans dorpje. Zeiden ze. Nou, ik heb nog nooit zo gelachen en mij zo vefveelt. Wat ben ik blij dat we gauw weer terug naar huis zijn gegaan. Mukuni Village is niks vergeleken met Chipata :).

30 december 2015
Vandaag zijn we op safari geweest. Het was super gaaf en we hebben heel veel verschillende dieren gezien! De natuur was ook echt super mooi.

Op een gegeven moment vroeg onze chaffeur of we de neushoorn nog wilden zien. Dit kon wel, maar dit zou wel achter de rug van de organisatie omgaan. 100 kwacha (10 euro) per persoon en dan zouden we met 3 bewakers (uitgerust met geweren) naar de neushoorns toelopen. Dit gaat achter de organisatie om, omdat de organisatie je dit alleen laat zien alsje een walk safari van 200 dollar boekt.
Voor ons was dit dus een voordelige prijs.
Het was super tof! We stonden maar op een paar meter afstand, echt zo gaaf!

31 december 2015
Wat een dag.

Vanmorgen heb ik samen met Bram en Mara de Lion and Cheetah walk gedaan. Dit was zo ontzettend gaaf!
Voor Bram voelde het volkomen normaal om met deze dieren te lopen, ze te aaien en te knuffelen. Ik moest in het begin wel even slikken hoor. Ze zijn zo groot!
De leeuwen waren best zacht en de cheetahs hadden een wat ruwere vacht. Maar het was super gaaf, een ervaring om niet meer te vergeten!

Het was natuurlijk oud en nieuw, dus 's avonds ging ik uit eten met Bram, Mara, Lisa, Iris, Amber, haar ouders, haar vriend en onze chaffeur mister Lungu.
Heerlijk gegeten, dus nog even een paar heerlijke drankjes doen totdat het 12 uur is!
Althans, dat dachten we.
Ik kreeg ineens gigantische last van mijn darmen en dit is er dan ook goed uitgekomen, 3 keer, op straat...
Goeiedag zeg. Wat is er toch mis met mij?

Dan maar naar het hotel toe en daar nog een biertje drinken.
Om 10 voor 12 stonden we buiten het hek af te tellen met 2 andere gezinnen die in het hotel verbleven. We knuffelden elkaar en wensten elkaar een gelukkig nieuw jaar, ondanks dat we ze daarvoor nog nooit gesproken hadden! Ze hadden nog wat vuurpijlen, dus het was toch nog een 'geslaagde' oud en nieuw voor Bram en mij!

2 januari tot nu
Op 2 januari zijn we van Livingstone terug gereden naar Chipata.
We begonnen de rit om 4 uur 's ochtends, met z'n tienen in één auto. Om 12 uur kwamen we in Lusaka aan, waar we Amber en haar familie hebben achter gelaten (zij bleven hier overnachten) en waar we gauw hebben geluncht.
Toen zijn we met z'n zessen doorgereden naar Chipata, waar we om 11 uur 's avonds aankwamen. Pfffff. Wat een rit! Maar gelukkig waren we eindelijk lekker thuis.

En wat was ik blij dat ik Chipata aan Bram kon laten zien zeg! Het was echt super leuk en ik heb er heel erg van genoten.
Ik heb hem de 'binnenstad' laten zien; de spar, de shoprite en de markt, waar we altijd boodschappen doen.
Nabvutika; waar we les geven aan de vrouwen.
Home Based Care; een van de organisaties waarvoor we werken.
Kachere; de andere organisatie waarvoor we werken. En hiermee ook Kapata, want in deze wijk ligt Kachere.
Downtown; waar we onze chitenge's kopen.
We zijn met de minibus geweest, met de fietstaxi, we hebben de berg beklommen en we zijn uit eten geweest bij het Protea Hotel.

Het was super!

Met dat ik dit schrijf zit Bram net in het vliegtuig terug naar Nederland.
Het is heel raar om hem uit te zwaaien, terwijl ik hier achter blijf.
Ik had het er wel even moeilijk mee, terwijl we onze laatste nacht in Lusaka sliepen. (Ik ben met Bram meegegaan van Chipata naar Lusaka om hem uit te zwaaien op het vliegveld)
Toch, nu Bram weg is, gaat het weer beter. Niet dat ik hem niet ga missen, juist wel! Maar, ik ga hem gezond missen. Ik ga hier mijn laatste 2,5 week tegemoet en danben ik ook weer thuis. Ik ga mijn tijd hier afsluiten en daar heb ik, gek genoeg, ook echt de tijd voor nodig. Want, ik weet nu al, dat ik het hier gigantisch ga missen.