I'm wearing the smile you gave me -
Door: Jorinde Zoeter
Blijf op de hoogte en volg Jorinde
18 December 2015 | Zambia, Chipata
|Dit reisverslag heb ik afgelopen dinsdag geschreven. De site lag eruit, dus kon niks plaatsen. Bij deze. 15 december 2015|
Ik veeg een pluk haar uit mijn gezicht. Terwijl de regen als verdriet langs het raam naar beneden glijdt, zie ik mijn weerspiegeling in het raam.
Op dit soort momenten kan ik mij soms één voelen met de regen, ondanks dat mijn tranen niet vloeien. De regen vloeit voor mij.
Soms, als ik naar buiten staar en de regen de grond zie raken, dan hoop ik...
Dan hoop ik dat ik jouw weerspiegeling zal zien. Dat je even om de hoek komt kijken, komt vragen hoe het gaat.
Want het gaat zo goed mama. Je zou zo trots op me zijn.
Soms, als ik van deze momenten heb, hoop ik dat ik je armen kan voelen. Dat ze mijn schouders zullen vasthouden en deze nooit meer los zullen laten.
Maar als ik dan mijn blik weer verplaats van de regen die buiten op de grond klettert naar mijn weerspiegeling in het glas, dan zie ik je niet.
Ik zal je daar ook nooit meer zien, hoe hard ik ook mijn best zal doen. Hoe vaak ik mijn blik zal verplaatsen en hoe klein ik mijn ogen zal maken, je zal er nooit komen te staan.
Ik houd mijn ogen strak op de deurklink gericht. Zo hard mogelijk doe ik mijn best om niet te knipperen. Ik wil het bewegen van de deurklink niet missen. Als jij binnen komt, dan wil ik de eerste zijn die jou ziet. Dan wil ik in je armen springen, je geur ruiken, je lach horen en in je haren woelen. Als jij binnen komt, dan wil ik je warmte voelen en je dicht tegen mij aanhouden. Ik laat je nooit meer los.
Je zal alleen niet in mijn deuropening verschijnen. Al helemaal niet hier in Zambia, dat zou best wel vreemd zijn zelfs.
Jij hebt een andere post waar je zit om mij te zien, om mijn leven mee te maken. Je zal over mij waken en je zal voor altijd bij mij zijn. In mijn hart. Heel diep van binnen.
Je bent mij, je bent samen met papa het allergrootste deel van mij. Jullie hebben mij gemaakt, mij gecreëerd. Dat betekent dat je in mij zit, voor altijd. Daar ben ik trots op. Ik draag de glimlach die jij mij hebt gegeven, die jij hebt gecreëerd.
Ik ben je dankbaar voor alles wat je was, maar ook voor alles wat je daardoor nog steeds bent.
Je zal trots op mij zijn, als je mij hier bezig zou zien. Als je mij les zou zien geven aan de meiden. De kennis die wij hier overbrengen aan hen, is kennis die voor ons heel normaal lijkt. Niet alles natuurlijk, maar bepaalde vragen die wij van hen beantwoorden wel.
Op dit moment zitten Amber en Iris in Cajanga, in het Mission Hospital. Ze zijn hier voor een week naartoe, om daar te helpen. Ik zit samen met Mara en Lisa in ons huis en we hebben op dit moment allemaal een eigen slaapkamer.
Afgelopen vrijdag en vanmorgen heb ik les gegeven aan de tienermoeders en prostituees over de development of children and the raising of children. Het ging erg goed en ze deden goed mee. Het was leuk en mooi om te zien dat ze zoveel vragen hadden en dat ze gretig aantekeningen maakten in hun schrift. Ik stond trouwens ook versteld van mijzelf, aangezien ik alles bijna uit mijn hoofd deed. Een pluimpje voor mij dus.
Over precies 6 weken sta ik om 10 uur ’s ochtends Nederlandse tijd, alweer op Schiphol. Ik vind dit maar een raar idee. Ik heb mij zo gemengd de laatste maanden in de Afrikaanse cultuur, dat ik er stiekem erg tegenop kijk om terug te gaan. Alles is hier zo relaxed en je voelt je hier zo vrij, dat wil ik nog wel even vasthouden. Ik kijk op tegen het gehaaste leven in Nederland. Als ik terug kom moet ik mijn afstudeeronderzoek gaan doen, ik moet mijn spullen van papa’s huis weer verhuizen naar mijn kamer... Het is dan gedaan met de rust. De rust die ik mij hier zo eigen heb gemaakt.
Van het weekend hebben Mara, Lisa en ik heerlijk gebarbecued met mensen die we kennen. Ze eten hier alleen kip op de barbecue en het is ook nog eens een hele kip. Ik kon er eerst niet naar kijken, maar uiteindelijk was het wel lekker.
Op de markt kwam trouwens een auto langs met een hele, dode, gevilde koe in de open achterbak. Oh ik ging echt bijna over mijn nek en Mara ook! We keken weg en zijn er toen langs heen gerend met onze handen voor onze ogen. We werden heel hard uitgelachen, maar dat kon mij op dat moment weinig schelen haha.
Verder gaat alles eigenlijk rustig zijn gangetje. Ik voel mij hier helemaal één met de bevolking, dat voor mij alles nu normaal begint te worden. Het voelt als thuis.
Al zijn er sommige dingen die nog niet echt als thuis voelen, haha. (ik had dit stukje al op facebook gezet)
Buikpijn van het lachen, iedereen weet hoe dat voelt. Maar onze buikjes, die deden echt heel erg veel zeer. We liepen vorige week maandag de spar uit met onze boodschappen, terwijl ons bonnetje werd gecontroleerd. (zoals altijd hier, voordat je de supermarkt uit mag. Ze zijn anders bang dat je spullen steelt.)
Samen met Mara keek ik naar de prullenbak, waar iets ongewoons in lag. Een kip.
‘He’s still alive. Why did you put it in there’? Vroegen wij heel beleefd. De man van de bonnetjes antwoordde heel erg droog: ‘Because he’s not allowed to go inside the shop’.
We vielen bijna op de grond van het lachen. We kwamen niet meer bij en we konden niet meer ophouden. Het was geloof ik een heel raar gezicht, want iedereen keek ons aan en sommigen lachten om ons.
We zijn spontaan lachend weggelopen en de man keek ons, met zo’n groot vraagteken boven zijn hoofd, na.
Zo af en toe gebeuren er dus nog wel dingen waar ik nog steeds niet aan gewend ben, maar dit is juist vaak ook heel leuk om mee te maken.
Wat minder leuk is, is dat eergisternacht onze honden zijn aangevallen. We hebben 2 grote waakhonden en 2 kleine hondjes. De kleintjes lijken een beetje op Fliss, het hondje van Anouk en Danny . Ook qua gedrag trouwens, ik heb soms het gevoel dat ik met Fliss knuffel. Een fijn gevoel dus, hihi.
De twee kleine hondjes (Prince en Princess, hoe toepasselijk) zijn aangevallen ’s nachts door een wilde hond. Deze hond had geen hondsdolheid, maar hij voelde zich wel bedreigd. Hij heeft Prince heel hard in zijn voorpoot gebeten, waardoor deze nu moet hinkelen. Princess heeft hij aan haar buik meegesleurd tot achter het graf (dat is nog zo’n 100 meter achter ons huis). Toen heeft Chirwa (onze nachtwaker) Princess uiteindelijk kunnen redden. Haar hele buik ligt open en ze is echt onwijs zielig. We hebben een hoekje vol kussens op de grond voor haar gemaakt, waar ze nu lekker elke dag op ligt te slapen. Ze sterkt gelukkig al weer wat aan. (dat moet ook wel na alle nshima die we haar geven. Niet tegen de sisters zeggen hoor! ;))
Over precies één week komt Bram! Daar heb ik echt ontzettend veel zin in! We gaan dan met z’n allen naar Livingstone, 10 dagen op vakantie. Hierna komt Bram nog een paar dagen hier bij ons in Chipata, zodat hij kan zien waar ik woon, wat ik hier zo nu en dan doe, wie ik heb leren kennen etc.
Hierna ben ik met de meiden nog 2 weken hier en dan reizen we af naar Malawi. Daar gaan we nog een paar dagen vakantie houden en dan vliegen we dus alweer terug naar huis.
Nou na mijn gehele onsamenhangende verhaal, heb ik geloof wel weer alles zo’n beetje vertelt! Mijn volgende verslag zal ik waarschijnlijk schrijven als ik in Livingstone ben, want ook dat wil ik natuurlijk graag met jullie delen!
Ik veeg een pluk haar uit mijn gezicht. Terwijl de regen als verdriet langs het raam naar beneden glijdt, zie ik mijn weerspiegeling in het raam.
Op dit soort momenten kan ik mij soms één voelen met de regen, ondanks dat mijn tranen niet vloeien. De regen vloeit voor mij.
Soms, als ik naar buiten staar en de regen de grond zie raken, dan hoop ik...
Dan hoop ik dat ik jouw weerspiegeling zal zien. Dat je even om de hoek komt kijken, komt vragen hoe het gaat.
Want het gaat zo goed mama. Je zou zo trots op me zijn.
Soms, als ik van deze momenten heb, hoop ik dat ik je armen kan voelen. Dat ze mijn schouders zullen vasthouden en deze nooit meer los zullen laten.
Maar als ik dan mijn blik weer verplaats van de regen die buiten op de grond klettert naar mijn weerspiegeling in het glas, dan zie ik je niet.
Ik zal je daar ook nooit meer zien, hoe hard ik ook mijn best zal doen. Hoe vaak ik mijn blik zal verplaatsen en hoe klein ik mijn ogen zal maken, je zal er nooit komen te staan.
Ik houd mijn ogen strak op de deurklink gericht. Zo hard mogelijk doe ik mijn best om niet te knipperen. Ik wil het bewegen van de deurklink niet missen. Als jij binnen komt, dan wil ik de eerste zijn die jou ziet. Dan wil ik in je armen springen, je geur ruiken, je lach horen en in je haren woelen. Als jij binnen komt, dan wil ik je warmte voelen en je dicht tegen mij aanhouden. Ik laat je nooit meer los.
Je zal alleen niet in mijn deuropening verschijnen. Al helemaal niet hier in Zambia, dat zou best wel vreemd zijn zelfs.
Jij hebt een andere post waar je zit om mij te zien, om mijn leven mee te maken. Je zal over mij waken en je zal voor altijd bij mij zijn. In mijn hart. Heel diep van binnen.
Je bent mij, je bent samen met papa het allergrootste deel van mij. Jullie hebben mij gemaakt, mij gecreëerd. Dat betekent dat je in mij zit, voor altijd. Daar ben ik trots op. Ik draag de glimlach die jij mij hebt gegeven, die jij hebt gecreëerd.
Ik ben je dankbaar voor alles wat je was, maar ook voor alles wat je daardoor nog steeds bent.
Je zal trots op mij zijn, als je mij hier bezig zou zien. Als je mij les zou zien geven aan de meiden. De kennis die wij hier overbrengen aan hen, is kennis die voor ons heel normaal lijkt. Niet alles natuurlijk, maar bepaalde vragen die wij van hen beantwoorden wel.
Op dit moment zitten Amber en Iris in Cajanga, in het Mission Hospital. Ze zijn hier voor een week naartoe, om daar te helpen. Ik zit samen met Mara en Lisa in ons huis en we hebben op dit moment allemaal een eigen slaapkamer.
Afgelopen vrijdag en vanmorgen heb ik les gegeven aan de tienermoeders en prostituees over de development of children and the raising of children. Het ging erg goed en ze deden goed mee. Het was leuk en mooi om te zien dat ze zoveel vragen hadden en dat ze gretig aantekeningen maakten in hun schrift. Ik stond trouwens ook versteld van mijzelf, aangezien ik alles bijna uit mijn hoofd deed. Een pluimpje voor mij dus.
Over precies 6 weken sta ik om 10 uur ’s ochtends Nederlandse tijd, alweer op Schiphol. Ik vind dit maar een raar idee. Ik heb mij zo gemengd de laatste maanden in de Afrikaanse cultuur, dat ik er stiekem erg tegenop kijk om terug te gaan. Alles is hier zo relaxed en je voelt je hier zo vrij, dat wil ik nog wel even vasthouden. Ik kijk op tegen het gehaaste leven in Nederland. Als ik terug kom moet ik mijn afstudeeronderzoek gaan doen, ik moet mijn spullen van papa’s huis weer verhuizen naar mijn kamer... Het is dan gedaan met de rust. De rust die ik mij hier zo eigen heb gemaakt.
Van het weekend hebben Mara, Lisa en ik heerlijk gebarbecued met mensen die we kennen. Ze eten hier alleen kip op de barbecue en het is ook nog eens een hele kip. Ik kon er eerst niet naar kijken, maar uiteindelijk was het wel lekker.
Op de markt kwam trouwens een auto langs met een hele, dode, gevilde koe in de open achterbak. Oh ik ging echt bijna over mijn nek en Mara ook! We keken weg en zijn er toen langs heen gerend met onze handen voor onze ogen. We werden heel hard uitgelachen, maar dat kon mij op dat moment weinig schelen haha.
Verder gaat alles eigenlijk rustig zijn gangetje. Ik voel mij hier helemaal één met de bevolking, dat voor mij alles nu normaal begint te worden. Het voelt als thuis.
Al zijn er sommige dingen die nog niet echt als thuis voelen, haha. (ik had dit stukje al op facebook gezet)
Buikpijn van het lachen, iedereen weet hoe dat voelt. Maar onze buikjes, die deden echt heel erg veel zeer. We liepen vorige week maandag de spar uit met onze boodschappen, terwijl ons bonnetje werd gecontroleerd. (zoals altijd hier, voordat je de supermarkt uit mag. Ze zijn anders bang dat je spullen steelt.)
Samen met Mara keek ik naar de prullenbak, waar iets ongewoons in lag. Een kip.
‘He’s still alive. Why did you put it in there’? Vroegen wij heel beleefd. De man van de bonnetjes antwoordde heel erg droog: ‘Because he’s not allowed to go inside the shop’.
We vielen bijna op de grond van het lachen. We kwamen niet meer bij en we konden niet meer ophouden. Het was geloof ik een heel raar gezicht, want iedereen keek ons aan en sommigen lachten om ons.
We zijn spontaan lachend weggelopen en de man keek ons, met zo’n groot vraagteken boven zijn hoofd, na.
Zo af en toe gebeuren er dus nog wel dingen waar ik nog steeds niet aan gewend ben, maar dit is juist vaak ook heel leuk om mee te maken.
Wat minder leuk is, is dat eergisternacht onze honden zijn aangevallen. We hebben 2 grote waakhonden en 2 kleine hondjes. De kleintjes lijken een beetje op Fliss, het hondje van Anouk en Danny . Ook qua gedrag trouwens, ik heb soms het gevoel dat ik met Fliss knuffel. Een fijn gevoel dus, hihi.
De twee kleine hondjes (Prince en Princess, hoe toepasselijk) zijn aangevallen ’s nachts door een wilde hond. Deze hond had geen hondsdolheid, maar hij voelde zich wel bedreigd. Hij heeft Prince heel hard in zijn voorpoot gebeten, waardoor deze nu moet hinkelen. Princess heeft hij aan haar buik meegesleurd tot achter het graf (dat is nog zo’n 100 meter achter ons huis). Toen heeft Chirwa (onze nachtwaker) Princess uiteindelijk kunnen redden. Haar hele buik ligt open en ze is echt onwijs zielig. We hebben een hoekje vol kussens op de grond voor haar gemaakt, waar ze nu lekker elke dag op ligt te slapen. Ze sterkt gelukkig al weer wat aan. (dat moet ook wel na alle nshima die we haar geven. Niet tegen de sisters zeggen hoor! ;))
Over precies één week komt Bram! Daar heb ik echt ontzettend veel zin in! We gaan dan met z’n allen naar Livingstone, 10 dagen op vakantie. Hierna komt Bram nog een paar dagen hier bij ons in Chipata, zodat hij kan zien waar ik woon, wat ik hier zo nu en dan doe, wie ik heb leren kennen etc.
Hierna ben ik met de meiden nog 2 weken hier en dan reizen we af naar Malawi. Daar gaan we nog een paar dagen vakantie houden en dan vliegen we dus alweer terug naar huis.
Nou na mijn gehele onsamenhangende verhaal, heb ik geloof wel weer alles zo’n beetje vertelt! Mijn volgende verslag zal ik waarschijnlijk schrijven als ik in Livingstone ben, want ook dat wil ik natuurlijk graag met jullie delen!
-
18 December 2015 - 12:45
Marjolein:
Prachtig Jorinde! Fijne kerst voor jou, de andere meiden en de sisters! -
18 December 2015 - 18:55
Anouk:
Weer mooi geschreven zussie -
18 December 2015 - 19:02
Gert:
Mooi mooi mooi ik wens jou en alle anderen hele fijne kerstdagen toe. -
18 December 2015 - 21:53
Renate:
Heel veel liefde voor jou Jorinde!
Wat fijn dat Bram komt, geniet er van :) gezellig de feestdagen met elkaar doorbrengen... in Zambia nog wel ;)
xxx -
21 December 2015 - 18:32
Richard:
Wat schrijf je toch mooi, heel ontroerend en beeldend! Fijn dat je dit alles met ons deelt, en dat je je er zo thuis voelt. Je stukjes stemmen mij altijd weer tot nadenken, dus dat is een heel goed teken, hè?! Geniet van je 'kerstvakantie' met Bram! Erg leuk en waardevol dat je deze ontzettend bijzondere ervaring ook even met zijn tweeën kunt meemaken!
Met de allerbeste kerstwensen! -
22 December 2015 - 11:34
Hilma:
Hoi lievei,
Het eerste stukje is heel herkenbaar voor mij, je weet wel waarom en waarschijnlijk ook voor heel veel anderen. Mooi geschreven en doet mij even terugdenken.
Het stukje van flissje doet mij ook even denken. Had je al gehoord dat fliss gesteriliseerd was en een hartstilstand had en gereanimeerd moest worden? Gelukkig is het allemaal goed gegaan, maar ook hier waren we geschrokken en was fliss heel erg zielig net als jullie hondjes daar. toeval?
En fijn dat het allemaal zo goed gaat en je trots op jezelf kan zijn. Ben benieuwd of je weer meegaat in de drukte hier of dat er een stukje Afrika is blijven hangen als je weer terug bent haha.
Bram is inmiddels vertokken en had heel veel zin om naar je toe te gaan. Hij wil graag zien wat jij ook doet. Genieten jullie er maar van en veel plezier ook.
Liefs Hilma -
24 December 2015 - 14:07
Gert-Jan:
Weer prachtig verwoord. Wat een bijzonder leven moet het daar zijn. En nu is Bram er ook nog eens bij.
Leuk extra'tje toch.
Liefs Schoonpa. -
24 December 2015 - 21:34
Kees:
Ontroerend mooi.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
