Elke dag begin je, met een gevecht voor jezelf

Met mijn hoofd naar de grond gebogen, kijk ik naar het afval wat ik nog dieper de grond in trap en voel ik het glas onder mijn slippers knarsen.
Terwijl ik hier loop, hoop ik dat ik geen glas in mijn voeten krijg en terwijl ik hierover nadenk, rent er een kind langs me heen op blote voeten. ‘MZUNGU!’ wordt er naar mij geschreeuwd, terwijl het kind mijn zachtjes een kneepje in mijn arm geeft.
Ik kijk opzij en lach naar haar. Terwijl ik mijn hoofd weer naar de grond draai, hoor ik veel gelach op de achtergrond en voetstappen die driftig dichterbij komen. Er wordt aan me getrokken en de kinderen proberen me allemaal aan te raken, te knuffelen.
Als ze op zijn gehouden, loop ik op een rustig drafje verder. Achter de anderen aan.
Ik denk erover na, hoe gewoon dit al voor mij voelt.
Ik tuur voor me uit. Ondertussen zijn we gestopt met lopen en staan we met zijn allen te kijken naar een meisje uit onze groep met sexworkers. We zijn op huisbezoek.
Het meisje is een eigen handeltje begonnen, door kippen te slachten en het vlees te verkopen.

(Een kip kost ongeveer 20 kwacha (dit is ongeveer 2 euro) en ze verkoopt het vlees voor 45 kwacha. (4,50 euro) ze houdt dus 2,50 euro winst over aan het vlees)

Trots laat ze zien hoe ze de dode kippen wast. Er komt een borrel vanuit mijn buik omhoog en terwijl ik het zuur al in mijn mond proef, bedenk ik me dat het beter is om weg te kijken.
Ik ben trots op haar, begrijp me niet verkeerd, maar ik vind het zelf een naar gezicht om te zien hoe ze de dode teentjes één voor één vasthoudt, om hier vervolgens de nageltjes vanaf te plukken.

Ik denk aan de kippen die ik thuis heb. (of nouja, had. Ze zijn opgegeten door een stel bunzingen in de tuin)
In mijn gedachten ga ik terug, naar de keer dat onze kip ziek was. Een nieuwe kip, we hadden hem net gekocht. Het lukte ons niet om het beest te vermoorden, dus hebben we hem teruggegeven aan de eigenaar.

En nu? Nu zit ik toe te kijken hoe ze hier een kip stukje bij beetje kaalplukken.
Ik ben blij als we doorlopen. Ik probeer me een weg te banen tussen alle kinderen die zich om ons heen hebben verzameld.
Hey, daar staat nog een meisje van onze groep sexworkers. Ik begroet haar en ondertussen zie ik dat Make en Mulikita haar ook zien staan. Ze vragen aan haar of we binnen mogen komen. Het meisje knikt en we lopen achter haar aan, haar huis in. Ik kijk om mij heen, om te zoeken naar een deur. Waarom zie ik geen deur? Waar zijn de andere kamers? Terwijl ik hierover nadenk, besef ik me dat er geen andere kamers zijn. Er is maar één kamer. De kamer waarin ik sta.
Ik schat de kamer zo’n 3 bij 3 meter. Er ligt een afgekloven matras op de grond, waar een heel klein baby’tje op ligt te slapen. Het matras heeft geen dekbed en ik zie ook nergens een hoeslaken. Het matras is gemaakt van een soort schuim.
Mijn ogen dwalen af naar een koffer die naast het bed ligt. De koffer puilt uit van de kleren. In een andere hoek van de kamer staat een kinderwagen. Over de kinderwagen hangen ook kleren en tassen en hiernaast staat een doos met een aantal boeken erin.
Ik word uit mijn dagdroom ontwaakt als ik Mulikita hoor zeggen: ‘Are there any questions’?
Questions? Denk ik. Ik ben sprakeloos. Ik heb geen vragen.
Ik zie het, ik voel het, dus ik weet het. Ik hoef verder niks te weten, het is mij duidelijk.
Ik hoor iemand uit de groep vragen hoeveel mensen hier wonen. Het antwoord is: ‘six’.

Ik ben blij als we weer buiten staan. Ik laat de wind over mijn gezicht glijden, terwijl ik mijn ogen sluit en mijn gezicht hoog in de lucht hef. Ik mag van geluk spreken met een eigen slaapkamer die nog groter is dan dit hele huis waar 6 personen in wonen. Denk ik, terwijl ik de andere alweer verder hoor lopen.

(.......
In de tussentijd zijn Amber en Iris naar huis gegaan, hebben Mara, Lisa en ik bij the Sisters van de kerk in Nabvutika geluncht, hebben we met zijn drieën een jongen die verslaafd is aan wiet en drank proberen te helpen omdat hij om hulp vroeg en hebben we dezelfde les als in de ochtend gegeven, aan een sexworker die overdag naar school ging.
........)

Lisa belt met Mulikita om te vertellen dat hij ons op kan halen. De dag is voorbij en R. is niet op komen dagen. Mulikita antwoord dat hij er met 10 minuten is. Ik kijk voor me uit en ben moe van deze dag. Het is nog steeds 30 graden en ik voel de druppels langs mijn voorhoofd naar beneden drijven.
Ik pak mijn telefoon om R. een smsje te sturen dat we haar volgende week bellen voor een nieuwe afspraak. Terwijl ik hiermee bezig ben, komt Mulikita aangelopen. We staan op, geven elkaar de ‘Zambiaanse handdruk’ en willen weglopen. Terwijl ik de trap af loop gaat mijn telefoon. R. belt om te vragen of we nog even kunnen wachten. Met 5 minuten is ze er. We kijken elkaar aan en zijn het er vrijwel direct over eens dat we nog eventjes wachten. Ik hang op en we lopen weer terug naar boven, om in de schaduw te gaan zitten.
Terwijl R. aan komt lopen, bespreken we met elkaar dat we volgende week alle lessen opnieuw zullen herhalen en dat we haar voor nu alleen ‘huiswerk’ meegeven. We begroeten elkaar en ik kijk naar het meisje dat ze aan de hand mee heeft. R. is 18 jaar en heeft een dochtertje van 6. Allebei, 2 onwijs mooie meiden. Ik glimlach naar het meisje en ze glimlacht verlegen terug.
We geven R. een leeg papier en een pen. We vragen haar of ze voor de volgende keer haar droom op papier wilt tekenen. Ook vragen we haar, of ze 2 positieve eigenschappen van zichzelf kan opschrijven en ook dit de volgende keer kan meenemen.

Hierna lopen we samen richting Mulikita’s huis. Hij wil ons graag zijn dochtertje van 4 maanden laten zien. Ik word vrolijk van hem, omdat ik zie dat hij vrolijk is. Even geen armoede, denk ik. Even iets leuks.
‘This is my house, on the left’. Ik kijk over mijn schouder naar links en probeer te plaatsen wat ik zie. Ik zie grote, stenen muren, zonder dak. Een klein gedeelte heeft wel een dak, maar de mensen die ‘binnen’ zijn, zitten onder het gedeelte zonder dak. Er liggen gigantisch veel uien in het midden op de grond. Als ik naar binnen stap en om mij heen kijk, zie ik dat er 4 vrouwen en 1 jongen druk bezig zijn om de uien schoon te maken.
Sommigen staan op, zodat wij op hun stoel kunnen zitten. Zelf gaan ze op de grond zitten.
Ik ga zitten en Mara krijgt de baby in haar handen gedrukt. ‘This is my daughter!!’ zegt Mulikita blij. Een prachtig kindje, wat ontzettend veel moet lachen. Een echte beauty, denk ik, terwijl Mulikita aandringt dat ik een foto moet maken.
Op een gegeven moment staan we op en zegt Mulikita dat hij ons bij de bus zal afzetten.
We nemen afscheid van zijn familie en we lopen op een drafje naar de straat toe. Ik ben blij dat we naar huis gaan, want ik ben moe van deze lange en drukke dag. Vooral van dit laatste moment schrik ik. Dit laat voor mij zien, dat zelfs de vrijwilligers in dit land in armoede leven. De hulpverleners.
Ik wil wel even lekker met een wijntje en een goed boek voor ons huisje zitten. Terwijl ik hierover begin te zwijmelen, stappen we in de bus en rijden we naar huis.

Eenmaal thuis op de bank geploft, merk ik dat ik helemaal ben uitgeput van deze dag. Zoals mijn titel al zegt: Elke dag begin je, met een gevecht voor jezelf. De bevolking hier moet elke dag knokken om in leven te blijven. Keer op keer, dag na dag.

Ik zie het, ik voel het, ik ervaar het, ik weet het...